Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Qupperneq 15

167
lífsskilyrði taki sig upp aptur og önnur tegund
skapist til að fylla skarðið, þá er ætt hennar önnur
og hún erfir ýmsa eiginlegleika fra forfeðrunum,
sem gerir hana öðruvísi en hin tegundin var. Eins
koma þeir dýraflokkar, sem einu sinni <>ru horfnir,
ekki aptur fram í sömu mynd.
þ»að var skoðun manna framan af þessari öld,
að á jörðinni hefðu orðið margar snögglegar bylt-
ingar, sem hefðu eytt öllu lífi, og að hver jarðöld
helði endað með slíkri byltingu, en svo hefðu skap-
azt nýjar tegundir allt i einu, þegar byltingunni var
af lokið. Nú vita menn, að slíkt hefir aldrei átt
sér stað; tegundirnar hafa smátt og smátt horfið,
þegar lífsskilyrðin breyttust, og svo hafa aðrar teg-
undir hentugri komið í þeirra stað; eins og áður
var sagt, hafa sumar tegundir haldizt frá elztu tím-
um fram á vora daga, en sumar hafa að eins átt
sér skamman aldur. Svo virðist sem hópar skyldra
tegunda hafi vanalega verið fljótari að koma fram
á skoðunarsviðið en að hvérfa; undantekning frá
þeirri reglu eru þó ammonshornin, sem hverfa furðu
fljótt seinast á miðöld jarðarinnar. ]það er opt mjög
örðugt að segja, hvernig á því stendur, að tegundir
deyja út og hverfa. Darwin segist alveg hafa orð-
ið hissa, þegar hann á La Plata-sléttunum fann
steingjörvar hrosstennur innan um bein af útdauð-
um þykkskinnungum og tannleysingjum; því hvern-
ig gat staðið á þvi, að hestategund þessi skyldi
deyja út, þar sem lífsskilyrðin sýnast vera svo á-
gæt og hentug fyrir hesta? J>egar Spánverjar stigu
þar fyrst á land, voru þar engin hross, en hestar
þeir, sem þeir fluttu þangað, hafa tímgazt svo vel,
að landið er nú eitt hið mesta hrossaland í heimi.
}>ó getur það verið, að þessi forna hestategund hafi
verið bundin einhverjum öðrum lifsskilyrðum en