Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1889, Blaðsíða 20

útdauðu dýra er að mörgu leyti lik fósturbyggingu
þeirra dýra, sem nú eru, og fullkomnun hinna eldri
tegunda er jafnhliða framförum fóstursins hjá þeim
dýrum, sem nú lifa. J>etta er alveg samkvæmt
kenningum Darwins. Fóstrið er á ýmsum stigum
eptirmynd þeirra forfeðra, sem tegundin hefir átt á
fyrri jarðöldum.
Náttúrufræðingurinn Clift hefir fyrir löngu sýnt
fram á það, að hinar steingjörvu spendýraleifar,
sem finnast í hellrunum á Nýja-Hollandi, eru mjög
svipaðar þeim pokadýrum, sem enn lífa þar í landi.
Fins sést það í Suður-Ameríku, að tannleysingjar,
sem þar finnast í jörðu, eru að mörgu mjög líkir
þeim dýrum, sem eiga þar heima, svo af því má
ráða, að dýrin í þessum löndum eru breytt af-
kvæmi þeirra dýra, sem þar voru áður á hinum
seinni jarðöldum. Hið sama sést, ef menn bera
saman steingjörva fugla á Nýja-Sjálandi og í Brasi-
líu við hina lifandi fugla; Owen hefir sýnt, að hið
sama lögmál lýsir sér í dýraleifum Európu, og
Woodivard hefir séð merki hins sama, með því að
bera saman skeljar, fornar og nýjar, þó það sjáist
þar eigi eins glöggt, af því skeljategundirnar út-
breiðast svo víða af sævarstraumum. Sama lög-
málið sést hjá fornum og nýjum landskeljum á Ma-
deira, hjá skeldýrum í kaspiska hafinu og Aral-
vatninu og víðar. þetta er eðlilegt eptir úrvals-
kenningunni; því tegundir í hverju landi hljóta eptir
henni á næstu jarðöldum að verða líkar forfeðrum
sínum; en þegar lengra líður frá og mikil breyting
hefir orðið á legu landa og hafa, færast tegundirn-
ar til, svo það þarf alls ekki að vera, að þær teg-
undir, sem nú lifa í einhverju landi, séu mjög lfkar
þeim, sem þar hafa lifað fyrir löngu. þ»ó er eng-
in ástæða til að halda, að hin smávöxnu skeldýr.