Eimreiðin - 01.09.1896, Qupperneq 17

177
Það var engin rómana-hetja, sem hafði orðið fyrir ást henn-
ar. Það var meinhægur, veðurtekinn sjómaður, sem eptir tveggja
ára farsælt hjónaband lagði aí stað í langferð eitthvað út í lönd.
Og því miður var ferðin mjög löng; þvi hann kom aldrei
heim aptur.
Ekkjan sat eptir hnipin og örsnauð; en hún ljet ekki mót-
lætið yfirbuga sig. Hún átti annað eptir, sem hún gat lifað fyrir.
Hún átti son, og á hann varpaði hún allri hinni heitu ást hjarta
síns. Hún einsetti sjer að vinna fyrir honum bæði seint og
snemma; fyrir hann vildi hún allt á sig leggja. Laugi litli skyldi
verða mikill maður, skyldi verða maður, sem móðir hans gæti
verið hreykin af að hafa komið til manns.
Þegar fór að sumra, tók hún til baðkonustarfanna. Gunn-
laugur litli var lagður í barnavagn, sem stóð í baðhúsganginum.
Þar sat hann allan daginn hægur og þekkur og japlaði beinhring,
sem honum var fenginn til að leika sjer að, og brosti svo hýrt til
allra kvenna bæjarins, sem komu til að baða sig. I hvert sinn er
Gunnhildur hafði eins augnabliks tima, skauzt hún út til barns-
ins, og svo rauk hún eins og elding inn í baðherbergin, til þess
að strjúka hörund kvennfólksins og lemja með hrísvöndum.1
Veturinn eptir fór hún að ganga um beina og flytja mönn-
um heimboð, og það leið ekki á löngu, áður hún yrði eptirlætis-
goð allra í bænum.
Hún innvann sjer nú svo mikið, að hún hafði ráð á, að halda
stúlku til að annast Gunnlaug litla, sem var of ungur til þess að
geta tekið þátt í öllu hinu breytilega veizluhaldslífi móður sinnar.
En þegar hún kom heim, hafði hún ætið alla vasana troðfulla af
sælgæti, og jafnframt lagði hún marga spegilfagra krónuna i spari-
sjóðinn. Það átti að vera handa Lauga litla, þegar hann yrði stór.
Nú liðu mörg ár. Gunnlaugur litli dafnaði og óx og varð
stór og snotur piltur með dökk augu og ljóst hrokkið hár.
Gunnhildur ljet hann ganga í borgaraskólann; en það fannst
fólki heldur en ekki stórbokkalegt, næstum ósvífni; því í þann skóla
gengu nú ekki nema »heldri manna börn«.
Það var minnzt á þetta í heimboði hjá lyfsalanum. Prestur-
1 Það er siður í Noregi og víða annars staðar, að menn láta lemja sig með hrís-
vöndum og strjúka hörund sitt með bursta, meðan menn eru í baði. Sama
gerðu fornmenn, er þeir fóru í svitaböð sín eða gufuböð.
12