Eimreiðin - 01.09.1896, Qupperneq 20

i8o
»Hvað hefurðu unnið til?« — »Verið í áflogum.« •— »Svei,
svei!« — »Piltarnir hæðast að mjer og kalla mig Gunnhildarson«.
— »Pað er ljótt af þeim«. — »Og yfirkennarinn er á þeirra
bandi.« — »Aumingja Laugi!« ■— »Hann er fantur!« —• »Ertu
frá vitinu, drengur?« — »Beinasni!« — »Gáðu nú að hvað þú
segir Laugi!« — »Þorsk — þorskhaus!« —- •
Geðshræringar hans vóru nú orðnar svo æstar, að hann gat
engu orði upp komið og fór aptur að gráta.
»Þei, þei! — hvernig heldurðu færi, efhann skyldi nú heyra
til þín!«
Svo hvarf hún frá glugganum.
»Svona gengur það allt saman, nú er hún Sigga farin líka.«
Hann greip með báðum höndum utan um gluggastoðina og
snökti með þungum ekka.
»Laugi!« — Sigríður stóð á stjettinni fyrir utan gluggann. —
»Ertu þarna?« — Hún rjetti eplisbitann upp til hans. — »Viltu
bíta 1?« — »Jeg þakka fyrir.« — »Þú mátt eiga hann allan.« —
»Pú —ert ósk — ósköp væ — væn, Si — Sigga mí — mín.« —
»Hættu nú að gráta, Laugi minn, so skulum við leika okkur.«
Hún dró gömul spil upp úr vasanum. — »Hjerna eru spil.« —
Gunnlaugur þurkaði sjer um augun á treyjuerminni. —■ »Kondu
nú, eigum við að spila svartapjetur?« — Hún tyllti sjer á tá til að
ná upp í gluggakistuna. — »Nú skalt þú gefa.«
Gunnlaugur var orðinn þur um vangana, úr augum hans
skinu aptur ánægjugeislar, og kátína og gleðihlátur heyrðist í
þeim báðum.
Allt í einu var þrifið í hnakkann á Gunnlaugi.
»Notarðu sona aukatímana þína, slæpingurinn þinn?«
Pað var yfirkennarinn, sem þar var kominn.
Sigríður flýði sem fætur toguðu með helminginn af spilun-
um, en Gunnlaugur stóð sem steini lostinn með hinn helminginn
í hendinni.
Reyrprikið risti nú aptur rúnir á hrygglundir hans og þegar
hann loksins kom heim, var hann bæði grátinn og meiddur.
Pegar Gunnhildur heyrði, hvað fram hafði farið, tautaði hún
fyrir munni sjer: »Jeg skal venja hann af að misþyrma barninu
mínu. Við skulum sjá á morgun. Jeg fer nærri um, hvaða tök
á að brúka við hann, kallinn.«
Daginn eptir var Gunnhildur í baðhúsinu að vanda. Yfir-