Eimreiðin - 01.09.1896, Qupperneq 28

að hvílast ögn og hressast eptir námstritið. Hann hafði einmitt
verið að reyna að krækja sjer í lyfsalapróf, en fallið í annað sinn.
»En hvað hann Friðrik er orðinn fallegur piltur,« sagði yfir-
kennarafrúin. »Svo tígulegur og snyrtilegur í framgöngu. Slíkt
er mönnum meðfætt, það liggur í blóðinu. Littu bara á hann við
hliðina á honum Gunnlaugi Gunnhildarsyni eða Hallssyni, eða
hvað hann nú kallar sig. Hann hefur nú líka fengið góða skóla-
menntun; en það er ekki komið undir því, náttúran er nám-
inu ríkari.«
Lyfsalafrúin hristi meðaumkvunarlega höfuðið.
»Mjer finnst það bera vott um smekkleysi hjá bæjarfógeta-
fólkinu, að vera að bjóða honum.«
Það fannst lyfsalafrúnni líka.
»Það er ekki rjett að vera að uppörva menn til þess konar
vondra eptirdæma. Hvað haldið þjer að verði afleiðingin af því?«
Það vissi lyfsalafrúin ekki.
»Að farið verður að láta öll almúgabörn læra, og þegar svo
er komið, að farið er að gera alla skraddara- og skóarakróa að
kandídötum, hvar á maður þá að fá klæði og skæði?«
Það vissi lyfsalafrúin ekki. Yfirkennarafrúin vissi það ekki
heldur.
Friðrik og Sigríður svifu út á gólfið í ljettstignum dans.
»En hvað þau eru bæði lagleg og eiga vel saman! Hún gæti
verið nógu laglegt konuefni handa honumsyni yðar.« — »Guð hjálpi
mjer! nei, það held jeg við vildum helzt vera laus við að komast
í mægðir við það fólk.« — »Það er sagt að bæjarfógetinn sje stór-
skuldugur.« — »Og nefnið þjer það ekki — skuldunum vafinn.« —
»Og þó eru þau að halda dansveizlu.« — »Nú, læt jeg það nú
vera. En vitið þjer hvað bakarinn sagði mjer?« — »Nei.« — »Hann
sagði, að þau hefðu pantað þrjár stórar kransakökur til þess að
hafa í ábæti á eptir verðinum.«
Yfirkennarafrúin varpaði mæðilega öndinni.
»Jeg held heimurinn sje farinn að ganga af göflunum. Hafið
þjer nokkurn tíma heyrt annað eins?«
Lyfsalafrúin hafði aldrei heyrt annað eins. Yfirkennarafrúin
hafði aldrei heyrt annað eins heldur.
Gunnhildur var allt í einu búin að missa sjónar á bæjarfóget-
anum. Hún brá sjer þá út í svalirnar, sem vissu út að garðinum
og sá, að hann var þar á gangi í einum trjáganginum. Það var