Eimreiðin - 01.09.1896, Síða 30

um.« — »Heimtaðu þó þú viljir tíu — tuttugu af hundraði.« —
»Vextirnir verða að vera háir, herra bæjarfógeti, því þessa fjár hef-
ur verið aflað með súrum sveita. Getið þjer gert yður í hugar-
lund, hvað margar nætur jeg hef orðið að vaka og hvað mörg þung
spor jeg hef orðið að ganga til þess að afla þess, og vitið þjer til
hvers það var ætlað?« — »Til þess að skapa og tryggja framtíð
Gunnlaugs.« — »Öldungis rjett. Þetta er hjer um bil það, sem
jeg á nú afgangs, eptir að jeg er búin að koma honum í gegnum
Jatínuskólann. En hann er ötull piltur, so jeg vona að hann geti
nú sjálfur bjargazt áfram, og auk þess er ekki loku fyrir það skot-
ið, að jeg geti með guðs hjálp vakað og gengið um beina í nokk-
ur ár enn. Það stendur við það, sem jeg sagði, þjer skuluð fá
þessa þúsund dali — gegn vöxtum.« — »Segðu hvað þú heimtar,
jeg geng að því.« — »Jeg heimta ekkert annað, herra bæjarfógeti,
jeg lifi ekki til annars en að reyna að efla velferð og hamingju
barnsins míns. Þjer hafið framtíðarhamingju hans í hendi yðar.
Þar eru vextirnir.« — »1 hendi mjer?« — »Já, herra'bæjarfógeti,
hann og Sigríður unna hvort öðru hugástum. Jeg hef lengi vit-
að það. I kveld hafa þau játað hvort öðru ást sína. Ef hún nú
vill bíða hans nokkur ár og hann kemur aptur sem kandídat og
heiðvirður rnaður, sem getur sjeð fyrir eiginkonu, þá má hann
fá hana — er ekki svo, herra bæjarfógeti — þó að móðir hans sje
ekki nema umkomulaus baðkona?«
Bæjarfógetinn var niðurlútur og tók vinalega í höndina á
Gunnhildi.
»rú ert langt um betri og heiðarlegri en jeg, Gunnhildur mín.«
»Og nú held jeg að bæjarfógetanum yrði gott af að drekka
eitt glas af púnsi.«
Hún hafði allt af staðið með bakkann í hendinni. Hann drakk
úr glasinu í einum teig, greip báðum höndum um höfuðið, eins
og hann hefði dreymt illa og skundaði svo eins tindilfættur eins
og hann hefði kastað ellibelgnum upp eptir trjáganginum og inn
i danssalinn.
I því að hann kom inn, var byrjað að leika fjörugt danslag.
Menn vóru að raða sjer til að dansa fran;aise. Gunnlaugur gekk
með Sigríði sjer við hönd og var að svipast um eptir gagndans-
endum. Bæjarfógetinn rauk eins og ljettfættur unglingur til konu
sinnar og leiddi hana fram í dansfylkinguna. Og svo heyrðist