Eimreiðin - 01.09.1896, Qupperneq 67

227
Hvort þá mundi velkominn hann vera?
Við mun liggja’, að hann það kaupi dýrt.
Hann með sínum heiðna trú nam bera,
Hitt er kristið allt og þegar skírt.
Trúlíf nístir nýtt
Ást sem ógras títt
Sið með breyttum svo til ills fær stýrt.
Ver með dætrum værum sefur blundi,
Vakir að eins móðir, allt er hljótt.
Hugul gesti hún þá fagna mundi,
Hann í skrautherbergi leiddi fljótt;
Mæt bar menjaskorð
Mat og vín á borð;
Að því búnu bauð hún góða nótt.
Hvergi samt hann sinnti vistum góðum,
Snæðing íirðist hann og veigar með;
Lysting sú var fjærri ferðamóðum,
Fleygðist óafklæddur hann á beð.
Blund svo fjekk hann fest,
Fáránlegan gest
Þá að opnum ranni bera rjeð.
kaup sitt, en á meðan rankar hún við sjer og lætur uppi hið sanna. Engu
að síður sameinast þau í ást og jafnframt dauða, því fyrir teikn þau, er þau
skiptast, einkum hárlokkinn, sem hann gefur henni, er hann dæmdur á vald
undirheimaguðanna og bráðfeigur. Þá kemur móðirin að þeim, og veitir
þá vofan henni þungar átölur og særir hana, að hún brenni jarðneskar leifar
þeirra elskendanna eptir fornum sið, svo þeim veitist friður og henni sjer-
staklega, því á henni hvíli sá dómur guðanna, að annars verði hún að
ganga sem blóðsjúgandi vofa (Vampyr) frá einum ungum manni til ann-
ars, og deyða hvern af öðrum. Með þessum hætti, að guðirnir fyrir
munn vofunnar þvinga móðurina til að veita brúði og brúðguma heiðna
útför, vinna þeir í þessu máli sigur, og sálir elskendanna hverfa til hins
forna goðheims. Skáldið hefir sett sig á sjónarmið hinnar glæsilegu, lífs-
glöðu forngrisku trúar, sem verður að hverfa fyrir kristindóminum með öll-
um hans hryggðarblæ og krossfestingu holdsins, og i þeim anda eru mót-
mælin gegn honum svo skörp. Kvæðið er þess eðlis, að svo hlaut að vera,
og ber þess vel að gæta, ef það á að verða rjett skilið.
Stgr. Th.
15*