Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 68

Hvítklætt víf hann vafra til sín lítur
viður lampans skin um nætur stund;
Skýlir blæja, hjúpur skartar hvítur,
Hrafnsvart, gullglæst skarband bar það sprund.
Siðleg, stillt hún sjer
Svein og undrast fer
Hrædd um leið og hvítri lyptir mund.
»Hví er eg í húsi þessu dulin
Hins að til vor gestur kominn er?
Æ, í klefa er eg byrgð og hulin
Og nú verð eg mín að blygðast hjer.
Enn með alrótt geð
Afram sofðu á beð,
Eins og kom eg aptur burt eg fer.«
»Bíddu, fagra!« brátt kvað sveinn með æði,
Bregður við og rís úr hvílu nú,
»Ceres, Bakkus sín hjer bjóða gæði,
Sjálf með Amor blíðust kemur þú.
Ertu af ótta föl?
Ast mín, fest hjer dvöl
Og að fögnuð guða glöð þjer snú!«
»Stattu, sveinn, mjer fjær með feginsræðu,
Fleygt var mjer að baki gleði lífs,
Hinzta spor er stigið mjer til mæðu,
Móður hjátrú dóttur varð til kífs,
Sjer til heilsu í sótt
Sór hún himni þrótt
Minnar æsku meður eðli vífs.
Glæst nam fornra guða fjöld burt víkja,
Gerðist húsið tómlegt eptir það;
Hulinn einn í himni tjáist ríkja,
Heimslausnara krossi flykkzt er að,
Nam úr siðum sjót
Sauða og nauta blót, —
Fjölgar manna fórnum þess í stað.«