Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 69

229
Og hann spyr og allra orða gætir,
Allt það grundar vel hans hyggjan kæn.
»Hvort er svo, að mjer í kyrð hjer mætir
Mín hin kæra festarmeyjan væn?
Fríð mjer fullnað vinn,
Faðir minn og þinn
Signdu ráð vort særum með og bæn.«
»Elsku sveinn, þú ei fær mín að njóta,
Önnur systir mín skal verða þín;
Tárin sár þá mjer í myrkri hrjóta
Minnstu í hennar örmum stundum mín,
Mín, sem æ þjer ann
Alein víls i rann, —
Bráðum jörð mig byrgir faðmi sín.«
»Nei, þess vinn eg eiðinn hjer að eldi,
Oss er glæðir Hýmen líknarhýr,
Þú ert mín og fár ei gleði feldi,
Föður míns i hús þú með mjer snýr.
Heil svo, höldum skjótt
Hátíð vora í nótt,
Óvænt sem oss brúðkaups fögnuð býr.«
Síðan skiptust bæði teiknum tnrggða,
Tók við brúðar gullnu meni sveinn.
Henni rjetti’ hann skál af silfri skyggða,
Skírri silfurdýrgrip leit ei neinn.
;>Sízt á sú mig við,
Samt eg eins þig bið;
Þjer af höfði hárlokk gef mjer einn.«
Einmitt nú kom dimma drauga stundin,
Dárra tekur henni að verða þá;
Bleikum vörum drjúgum drekkur hrundin
Dökk-blóðrauða þrúgna-safans lá.
Hvítt samt hveitibrauð,
Hann sem ljúfur bauð,
Firðist brúð og bergja vildi’ ei á.