Eimreiðin - 01.09.1896, Blaðsíða 70

2^0
Vínsins skál hún síðan rjetti að sveini,
Sólginn ört hann teigar dýra veig;
Ást við máltíð heimtar hann i leyni,
Heitust munarfýsn hann yfirsteig.
Samt af sjer hún stóð
Sveinsins bænrnál óð
Unz með gráti hann á bólstur hneig.
Kemur hún og kastast til hans niður:
»Kvöl þín gengur sárt til hjarta mjer,
En, ef tekurðu’ á mjer, — æ, því rniður
Ei, hvað duldi’ eg, framar leynir sjer;
Hreinni hvíturn snjó,
Köld sem klakinn þó
Sú er brúður, sem þú valdir þjer.«
Ást sem fastast um þau vefinn spinnur,
Unað viður blandast tárin skær,
Hvort í öðru að eins til sín finnur,
Eldinn hans af vörum sýgur mær.
Hans upp hitar glóð
Hennar stirðnað blóð;
Ekkert hjarta i brúðar barrn þó slær.
Þá um vífið lagði’ hann eflda arma
Æsku- og ástartjörs með tökin stinn;
»Eigðu víst, að eg mun ljá þjer varma,
Enda úr gröf þó kærnir til mín inn.
Buguð blíðri þrá
Kyssumst, öndumst á;
Hitnarðu ei og hita finnur minn?«
En á meðan úti á gangi gætin
Ganga móðir rjeð við dyrnar fram,
Hlýddist um og einhver heyrði lætin,
Eyrum sínum furðu tóna nam,
Kveins og kætihljóðs
Karlmanns bæði og fljóðs,
Þar með trylldrar ástar orða-stam.