Eimreiðin - 01.01.1897, Síða 32

32
svo minnislaus, og ekki heldur svo skyni skroppinn, að hann
ljeti fara með sig í gönur.
Halldór var fámálugur mjög, leit á Þorstein og Þorkel á víxl,
og jánkaði við öllu, sem honum var sagt.
Hann var alltaf að hugsa; hann var nú reyndar ekki orðinn
á tveim áttum með það, hvað hann ætti að segja, en hann var
bara hræddur um, að sjer yrði mismæli, ef til vildi — að hann
kynni einhverntíma að nefna Jón fyrir Bjarna eða Bjarna fyrir
Jón; en á því reið nú mest að verða samsaga við Þorstein, og
samkvæmur sjálfum sjer. En það var nú reyndar enginn vandi:
segja bara rjett frá öllu nema þessu eina.
Rjett áður en ganga skyldi til sýslumanns, kallaði Rorkell á
þá hjáleigubændurna, og bauð þeim á eintal með sjer. Var þar
sund eitt þröngt á milli vörugeymsluhúsa kaupmanns eins, og
lokað fyrir endan með þverhýsi einu. Framanvert i sundinu var
stór hlaði'af tómum tunnum; var þar fylgsni hið bezta fyrir innan.
Þorkell trað sjer inn í sundið inn fyrir tunnurnar, og þeir
á eptir.
Par tók Þorkell tappann úr fullri flösku, til þess að styrkja í
þeim taugarnar. Þorsteinn saup góðan teyg, og þakkaði fyrir sig.
Síðan rjetti Þorkell Halldóri. Hann hikaði fyrst við, en þreif síð-
an til flöskunnar, og svolgraði úr henni langan teyg, þangað til
Þorkeli fór að ógna, svo að hann tók í flöskuna og sagði: »Ekki
nú meira, Halldór minn, fyrri en á eptir.«
Svo stakk hann flöskunni í vasa sinn og sagði:
»Þið kippið ykkur vonandi ekki upp við það, þó að sýslu-
maðurinn láti ykkur sverja það, sem þið segið!« Hann brýndi
alvarlega röddina.
»Ætli maður hætti ekki á það!« svaraði Þorsteinn, »við fáum
líklega hvort ið er þetta, sem eptir stendur.«
»Já, náttúrlega undir eins og búið er« svaraði Þorkell »ekki
skal standa á því; en þú, Halldór, þú náttúrlega sver líka!«
»Þarf þess — verður það?« svaraði Halldór, og var eins og
honum væri rekið utan undir.
»Það er nú aldeilis vist; en ef þú ekki vilt sverja, verður þú
klagaður fyrir lygi og falskan vitnisburð — það skal eg sjá um.«
»Eg má líklega til, fyrst Þorsteinn gerir það, en eg hjelt það
kæmi ekki til þess.«