Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 36

36
Sýslumaðurinn sagði þeim því, að þeir yrði að staðfesta þenna
framburð sinn með eiði, og spurði þá, hvort þeir væri við
því búnir.
Þeir kváðu svo vera.
Svo sagði hann, að þeir skyldu þá ljúka því af.
Hann hóf síðan að lesa áminningarræðu þá, sem rjettvísin
lætur lesa yfir höfði þeirra, sem ætla að vinna eið við guðs nafn,
þessa hryllilegu tölu, sem heíir svo margar hótanir i frammi. En
hvað voðaleg sem hún er, vinnur hún þó sjaldan á þá menn, sem
eru nógu ósvífnir og tilfinningarlausir til þess, að ljúga vísvitandi
að rjettvísinni í opinberu prófi.
Sýslumaðurinn las ræðuna svo, að hún naut sín vel; hann
las ekki hátt, og rómurinn var hvorki óþýður nje harkalegur, en
hann hafði svipuð áhrif eins og þungur árniður; hann smaug í
gegnum hug og hjarta, eins og fossniðurinn berst lengra en nokk-
urt annað hljóð, þó að ekki sje hann hveil.
Þorsteinn hallaðist ögn aptur á bak, og glápti á sýslumann.
Það var eins og þessi upplestur kæmi honum ekkert við. Hann
vissi, að hann átti að sverja, en fannst óþarfi að hafa þenna lestur
á undan.
Halidór hengdi höfuðið, og horfði niður á milli fóta sjer;
það var eins og vættarbjarg væri hengt um háls honum.
Þegar sýslumaður hafði lokið ræðunni, hvesti hann augun á
þá fjelaga og sagði:
»Hugsið ykkur nú vel um, áður en þið vinnið eiðinn, hvort
þið viljið engu breyta í framburði ykkar; það er tími til þess enn
þá, en undir eins og þið eruð búnir að vinna eiðinn, verður
það ekki hægt, nema þið verðið meinsærismenn, og fáið harða,
refsingu. Gætið þess vel, að þið sverjið við guðs nafn, og
sá sem lýgur eið sinn, sver frá sjer æru og hamingju, bæði
hjerna megin og hinu megin grafarinnar. Guðs nafn er ekkert
leikfang, og sannleikurinn verður ekki seldur og keyptur á bak
við hann.«
Þorsteinn gekk fram örugglega, og leiðbeindi sýslumaður hon-
um með að rjetta upp þrjá fingur innar hægri handar. Síðan
hafði sýslumaður upp fyrir honum eiðstafinn, og hann hafði eið-
spjallið eptir eins og krakki, sem verið er að kenna vísu.
Svo var það búið.