Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 39

»Ertu enn að setja það fyrir þig? veiztu ekki, að það eru nú
flestir hættir að trúa því. Það eru nú víst flestir menntaðir menn
farnir að trúa því, að það sje nú allt búið með okkur, þegar önd-
in skreppur úr líkamanum, og það er eg nú líka — og hvað verð-
ur þá úr þessu helvíti?«
»Veiztu það fyrir víst, að það sje ekki til?« Hann ætlaði að
gleypa Þorstein með augunum.
»Það held eg megi segja; það hefi eg opt heyrt Þorkel segja,
og hann hefir lært það á skólanum.«
»Bara það væri satt — •— -nei, það er ekki satt;« hann hristi
höfuðið með ógurlegri hugraun; »eg ljet bölvanina út fara, segir
drottinn allsherjar, til þess hún komi inn i hús þjófsins og hús
þess, sem sver ranglega við mitt nafn. Eg veit hvað mín bíð-
ur — — og þín líka----------« hann hvesti augun aptur á Porstein,
»eg verð ekki einn.«
»Það er nú gott handa hjartveikum kerlingum, en ekki mjer.
En mjer sárleiðist að sjá þig flækjast svona aðgerðalausan og hálf-
vitlausan innan um bæinn, út af því að rjetta upp hendina fram-
an í sýslumanninn.«
»Hvað um það -— eg veit hvert eg fer. Nógur er tíminn —
löng vistin -— — það er kvíðaefni að brenna — brenna — en
það situr við það. Að snúa aptur nú — ofseint —- ofseint, það er
búið« — hann hryllti allan upp; svo hvesti hann augun út undan
sjer, og hörfaði svo hægt, tvö — þrjú spor aptur á bak; hann
bandaði frá sjer með hendinni, og sótroðnaði í framan. »Líttu á,
Þorsteinn, þarna —, þarna — það er hendin, hendin sama, með
þrem upprjettu fingrunum, sem alltaf eltir mig.«
En svo brauzt æðið út i honum.
Hann tók undir sig stökk, og þaut eins og hundeltur skolli
út eptir öllum vegi — og í hvarf.
Þorsteinn horfði á eptir honum, hristi höfuðið, og sagði við
sjálfan sig:
»Eg held hann sje að verða vitlaus, mannskrattinn.«
Svo gekk hann heim og inn.
Halldór kom ekki heim eptir þetta.
Hann ranglaði manna á milli um veturinn, og var ekki með
sjálfum sjer. Hann talaði varla orð, en var hægur og stilltur, og
gerði engum manni mein. Það helzt, sem hann heyrðist segja,