Eimreiðin - 01.01.1897, Blaðsíða 52

52
Höfuðletri þínu stöfuð.
Þorsti vor og lifandi lysting
Lögin sjeu þín dýrðarfögru.
Gæzkan há og guðleg vizka
Giptan er, sem heiminum lyptir!
Valdimar, oss vantar eldinn!
Valdimar, hann blæs svo kaldan;
Kuldi dauðans kallar: skáldi,
Kvölda tekur, jeg hef völdin! —
Þyldi guð, að tvisvar tjaldi
Tildra mætti lífs, ef vildi,
Skyldi’ eg varhug glæpskugjöldum
Gjalda betur. En — það fæst aldrei! —
Kvíði’ eg þó ei kör nje dauða,
Kæri bróðir, og sízt í óði:
Lífið er gott, þó vel eg viti
Veturinn kominn — aldrei betra.
Neista gaf mjer guð inn hæsti
Gæzku sinnar í öndu minni;
Náðin hans eru gnógleg gæði,
Göfug ljóð og trú á hið góða.
Eigingirni að ala á hjarni
Elli sinnar, margan fellir;
Kennum þjóð af alhug unna
Annars hag og lífinu sanna.
Rjúfum þessa kotungs kofa,
Kveykjum i þeim, brennum, steikjum,
Reisurn hallir hærri fjöllum
Hetjuþjóð með lifanda óði! —
Jólasöng með sál og tungu
Syngið nýjan, bragmæringar!
Hringið inn í hjörtun ungu
Hundrað sinnum drottins undrum!
Slöngvið burtu deyfð og drunga;
Drengskap nýjan læri mengi;