Eimreiðin - 01.01.1897, Síða 59

59
sámá hætti og áður var frá skýrt, en fyrir sængurklæði verða menn þó
að greiða nokkra þóknun. Hefur fjelagið einkum útbúið vagnana svo
vegna innflytjenda, enda eru þessir vagnar þar og nefndir landnemavagnar
(Colonist Cars). Af þessurn sökum mun ekki jafnþægilegt fyrir innflytj-
endur að ferðast með neinni braut sem með kanadisku Kyrrahafsbraut-
inni, enda gerir stjórn hennar sjer að öðru leyti far um, að leiðbeina
þeim í öllu og forða þeim við prettum óhlutvandra manna. I öllum
vögnum er mjög hátt til rjáfurs og þeir stærri og breiðari en almennt
gerist í Norðurálfunni. Eigi er þeim heldur skipt í marga smáklefa, sem
hjer, heldur eru tvær bekkjaraðir þvers um til beggja handa, en gang-
rúm í miðju eptir endilöngum vagninum. Ganga má og úr einum vagni
í annan alla lestina á enda. Getur með þessu móti myndazt miklu fjör-
ugri sambúð og viðræður milli farþega, því menn geta gengið hver til
annars, setið og skrafað eða spilað o. s. frv. I öllum vögnum er salerni
og þvottaklefi með öllum þvottaáhöldum, og gnægð af góðu drykkjar-
vatni, sem á sumrum er iskælt. I hverri vagnlest eru og borðvagnar,
þar sem menn geta keypt sjer máltíðir, og kostar hver máltíð 75 c., og
er maturinn bæði góður og mikill. En enginn er þó til neyddur að
baka sjer þann kostnað, þvi á mörgum viðkomustöðum má kaupa sjer
hressingu, sem höfð er á reiðum höndum, fyrir mjög litið verð, og eins
má hafa mat með sjer i vagninum, og sá jeg að sumir gerðu það jafn-
vel i dýrustu vögnunum (svefnvögnunum).
Það var töluverð tilhlökkun i mjer, þegar jeg leið vestur á bóginn
með Kyrrahafsbrautinni, þvi mig hafði lengi langað til að sjá byggðir
Vesturíslendinga með eigin augum. Einkum var þó Manitoba, helzt Ar-
gylenýlendan, fyrirheitna landið í huga mjer, því þar átti jeg svo margt
skyldfólk: móður og stjúpa, sem jeg hafði ekki sjeð i 22 ár, einn hálf-
bróður, giptan, og þrjár hálfsystur; vóru tvær þeirra giptar og höfðu
fjölgað frændliði minu, en hin yngsta þeirra, 17 ára gömul, ógipt. Hana
hafði jeg aldrei sjeð, því hún er fædd í Ameríku, og var mjer þvi ekki
minnst forvitni á að sjá hana.
Þann 22. júlí, kl. 3!/2 siðdegis kom jeg til Winnipeg. Var þar fyrir
á brautarstöðinni, til þess að taka á móti mjer, Guðmundur bróðir minn
með konu sinni, sem komið höfðu þangað í þeim erindum, af þvi jeg
hafði sent hraðskeyti um það á undan mjer, hvenær min mundi von.
Par vóru og ritstjórar islenzku blaðanna, Sigtryggur Jónasson, þingmaður
Manitobinga, og Eggert Jóhannsson. Enn fremur frændstúlka konu minnar
og æskuvina min, fröken Oddbjörg Björnsdóttir (prests á Höskuldsstöðum
á Skagaströnd) og enn fleiri landar. Þar var og fregnriti frá einu helzta
blaðinu í Manitoba, »Tribune«, til þess að gripa mig glóðvolgan, og gat
jeg ekki sloppið hjá að þylja honum langt mál um rannsóknir mínar i
Cambridge. Kom það allt saman i blaðinu næsta dag og þótti mjer
undrum sæta, hve vel maðurinn haíði munað allt, sem jeg sagði honum,
þó hann skrifaði ekki einn staf hjá sjer. En slíkir piltar hafa æfingu og
eru vanir því, að leggja töluvert á minnið. — Um 20 mínútum eptir að
jeg kom til Winnipeg, kom forsteinn Erlingsson þangað frá Chicago, og
hittumst við skömmu síðar á snæðingsskála, sem talinn er hinn bezti
þar i bæ (að undanskildu aðalveitingahúsinu), en sem þykja mundi í
lakara meðallagi hjer í Khöfn.