Eimreiðin - 01.01.1897, Qupperneq 68

68
íslendingum góð sveit, er þó ekki til neins fyrir fleiri að hugsa til að
flytja þangað, því þar era nú öll lönd numin, sem nokkur slægur er í.
Pann i. ágúst kvaddi jeg Argylesveit og fór með eimlest frá bænum
Cypress River til Winnipeg. Var jeg það kveld boðinn í kveldskemmtun,
er söfnuður síra Hafsteins Pjeturssonar hjelt i kirkju þeirri (»Tjaldbúð-
inni«), sem hann hefur komið sjer upp og er mjög snoturt hús. Fóru
þar fram ræðuhöld, söngur og hljóðfærasláttur. Ræður hjeldu: sira Haf-
steinn, Stefán f’órðarson (úr Arnessýslu) og jeg, en söngnum og hljóð-
færaslættinum stýrðu synir þeirra bræðra Jónasar og Helga Helgasonar
í Rvík.
Næsta dag notaði jeg til að heimsækja ýmsa landa, og þá heini-
sótti mig skáldið Jón Olafsson, sem komið hafði snöggva ferð frá Chi-
cago, og þótti mjer gaman að tala við hann. Fann 3. ág. var »Islendinga-
dagur«, árshátíð Vesturislendinga, er haldin var i sama garði og sýningin
hafði í verið. Var þar saman kominn múgur og margmenni, bæði úr
bænum og annars staðar að. Þar vóru fluttar 3 íslenzkar ræður (Jón.
Ólafsson, Wilhelm Paulson og jeg) og ein ensk aukreitis. Þá ræðu hjelt
Magnús Brynjólfsson, málaflutningsmaður frá Dakota, og var hún að vísu
vel flutt og af mikilli rnælsku, en ekki var efni hennar að mínu skapi,
þvi hún fór öll i þá stefnu, að sýna fram á, að Vesturíslendingar ættu
sem fyrst að hafa hamskipti, kasta íslenzka belgnum og verða alamerískir.
Hafði óneitanlega margt af því, sem hann sagði, við allgóð rök að styðj-
ast, en þó dauðlangaði mig til þess að tala á móti, og mundi. hafa gert
það, ef jeg hefði ekki verið gestur. Þar var og hljóðfærasláttur, kvæði
flutt og margar aðrar skemmtanir, einkum iþróttaleikir (svipað og i Ar-
gyle), en ekki var jeg við þá staddur, því jeg var ekki vel frískur
þann dag. Hafði ekki þolað hitann daginn áður.
Næsta dag heimsótti jeg ýmsa landa; var i dagverðarboði hjá skóla-
bróður mínum Ólafi lækni Stephensen, sem er nýgiptur íslenzkri konu,
og sat að náttverði hjá sira Magnúsi Skaptason, sem er mjög fjörugur
og skemmtilegur maður. Daginn eptir (5. ág.) kvaddi jeg móður mina
og stjúpa, sem fylgt höfðu mjer til Winnipeg, en nú hjeldu heimleiðis,
og gáfu þau mjer dýrindis gullúr að skilnaði til minja um fund okkar,
og var grafið nafn mitt, ár og staður á úrið. Datt mjer þá i hug, að
ekki hefðu þau haft ráð á að gefa slíka gjöf, þegar þau bjuggu búi sínu
í Heiðarseli heima á íslandi.
Sama dag hjelt jeg af stað suður til Bandarikja, til þess að skoða
byggð Islendinga i Dakota og heimsækja ýmsa landa þar. Hafði jeg
góða samfylgd, þvi síra Jón Bjarnason átti erindi þangað suður, til þess
að vígja nýja kirkju, og kapteinn Sigtryggur Jónasson slóst og með i
förina. Fórum við með eimlest suður til Grafton, en þar var fyrir vagn
frá Móritz lækni Halldórssyni (Friðrikssonar), til þess að sækja okkur,
því við höfðum áður skipzt á hraðskeytum og vissi hann því hvenær
okkar mundi von. Ókum við síðan til Park River, sem er bær með
1000 ibúum, og gistum þar næstu nótt hjá læknishjónunum. Var þar
slegið upp stórveizlu og setið fram á nótt, enda höfðum við á margt
að minnast, læknishjónin og jeg, þvi við vórum vel kunnug frá Khöfn.
Þar hitti jeg og skólabróður minn Lárus Árnason (úr Vestmannaeyjum),
sem hefur atvinnu i lyfjabúð þar í bænum, og enn fremur sira Steingrím