Eimreiðin - 01.05.1897, Síða 14

94
óþrotlegt illviðri; rjett að hann gat hröslast áfram með slitnu
seglunum á bátgarminum sínum.
En í eins háskalegum brimsjó getur lítilfjörlegasta atvilc riðið
baggamuninn; steypt öllu í kaf á einu augabragði.
Tobías stóð einn dag niðri við naustið og horfði stöðugt á
skósauminn, sem var sprottinn upp á vinstra fætinum; þungur
ógæfugrunur lagðist steinþungt á huga hans, líkt og einhver ógæfa
vofði yfir honum, og þó var drottinsdagur í dag.
Með einum bátnum, sem kom frá kirkjunni, hafði hann feng-
ið orðsending frá hreppstjóranum, um að koma og slátra á þriðju-
daginn. En nú vildi svo óheppilega til — og það var einmitt það
sem brauzt um í höfðinu á honum, svo hárin risu við — að kaup-
maðurinn vildi fá hann sama daginn. Báðir höfðu ráðfært sig við
almanakið; báðir vildu slátra í nýið á tunglinu, til þess að fá veru-
lega gott kjöt.
Hvorn þeirra átti hann að láta sitja fyrir? Ur þeirri flækju
var ekki gaman að leysa. Þessi spurning hringsnerist í kollinum
á honum, meðan hann gekk upp brekkuna og inn í kofann sinn,
þar sem Marta Malvína sat við arinn og ungbarnið í kjöltu henn-
ar rjetti litlu hendurnar eptir eldibröndunum.
Tobías stóð um stund og ýtti til húfunni á höfðinu, tyllti sjer
svo niður á rúmstokkinn og hjelt áfram að ýta til húfunni; það
er ekki hægt að fullyrða hvort hún hefur verið búin að fara meira
en tvo hringa á þessu hugsana pínda höfði, þegar hann loksins
rjeðst í að ljetta nokkuð á því. Hann horfði fyrst um stund á
hina tileygu, hörundsdökku konu sína og sagði síðan frá öllu vanda-
málinu.
»Svo— ætli þeir sjeu báðir orðnir vitlausir, — geturðu verið
hjá báðum sama daginn? . . . Það er rjett til að hlæja að þvi.«
Þeir voru nú samt svona vitlausir. Marta Malvína starði um
stund á glóðina og sagði síðan í fullri alvöru:
»Kaupmaðurinn verður að ganga fyrir.«
»En hreppstjórinn verður bálvondur . . . Hann geltir ekki,
heldur bara bítur, karlinn sá.«
»Líklega jetur hann okkur þó ekki.«
»0-nei! Hann fleygir okkur heldur út.«
»Er það möguiegt? . . . Þeir fá þá að sjá um okkur úr því.«
»Það er nú líklega rjettast að láta hreppstjórann sitja fyrir.«