Eimreiðin - 01.05.1897, Qupperneq 16

96
með honum; skuturinn var orðinn hálffullur með aflann; feðgarnir
drógu fiskinn í ákafa, hann beit svo vel á í dimmviðrinu.
Tobías lagði höndina á hástokkinn og litaðist um. Allt í einu
brá hann fast við og dró færið í ákafa, rjett eins og hann hefði
stóreflis golþorsk á önglinum.
»Dragðu færið strákurl« Tobías reri allt hvað af tók heim
til naustsins, og var kominn góða snertu, áður en drengurinn var
búinn að draga færið sitt. Tobías þekkti fullglöggt bátinn hrepp-
stjórans, sem kom siglandi yfir til Kevíkur og nriðaði vel áfram í
hraðbyrinu; hann vissi vel, hvert erindið mundi; — þeir komu til
að flá af honum reiturnar.
Nú var um að gera að vera nógu snarráður að koma þvi fje-
mætasta undan.
Tobias festi bátinn í naustinu, og hljóp sem fætur toguðu
heirn á leið.
Marta Malvína stóð ekki ráðþrota við tíðindasöguna, hún lagði
brjóstbarnið upp í rúmið og rjetti ósleitilega hendur til að flytja
húsgögnin niður eptir. Hún var aldrei vön að snúast hvern hring-
inn eptir annan í tómu umvjesi. I einni svipan voru þau búin
að bera í sexæringinn, skinnfeldinn góða, stundaklukkuna, kaffi-
ketilinn, línuna og fleiri aðra búshluti sína.
Seinast kom Marta Malvína með Matta litla, grísinn, sem hún
dró á eyrunum; hann stakk fyrir sig fótum og spyrnti á móti
sem hann gat og grenjaði eins og verið væri að drepa hann; en
það var ekki til neins, hann varð að skurka ofan að bátnum, og
þar tók Marta Malvína annari hendi í rófuna, en hinni hjelt hún
í eyrað, og slengdi honum niður í bátinn. Það var ekki verið að
spyrja grísinn að því, hvað honum sýndist.
Tobías reri sem skyndlegast á brott, og stórstreymið í sund-
inu barg honurn í það skipti, bátnum hreppstjórans sóttist seint
gegn straumnum; — það stóð alveg heima þegar hann skaut fann-
hvítu seglinu fyrir nesið, þá var Tobías horfinn fyrir það næsta.
Það var skynsamlegasta ráðið fyrir húsfreyjuna að vera eins
og sakleysið sjálft. Láta eins og þeir kæmu flatt uppá þar heima,
og svo að kenna börnunum að segja: »pabbi fór í fiskiróður i
vikunni sem leið.«
Hún var rjett sezt í stólinn og búinn að leggja barnið á brjóst-
ið, þegar hurðinni var hrundið upp og skolbrúnt, sköllótt höfuð,