Eimreiðin - 01.05.1897, Qupperneq 18

98
það var síður en svo, að þar væri fjevænlegt um að litast. Eins
og öllu væri nýsópað burt.
. . . »Sexæringur með árum, línu og segli og öllu tilheyr-
andi,« skrifaði hann í bókina.
»Báturinn okkar!« — Marta Malvína hló kuldahlátur og aug-
un leiptruðu, — »sem hann er sjálfur á einhversstaðar út í hafi -—
— það verður nú ekkert af því að þið náið honum.«
»Lögin klófesta í lengstu lög, kerli mín,« — hann skrifaði
í ákafa.
Lögtaksgjörðinni var lokið. Það var einsog feikna bjargi væri
ljett af brjósti konunnar.
Sá langvaxni ræskti sig og stóð upp; báðir vottarnir stóðu
líka upp, svo tók hann pappírsblað úr stóru bókinni.
Marta Malvína lagði hendurnar í kjöltu sína og hiýddi með
nokkurskonar fjálgleik á það, sem hann las; auðvitað gat hún ekki
til fulls áttað sig á því, fyrri en hann til frekari útskýringar og
eptirtektar sagði:
»Hjer með er ykkur fyrir vanskil og samningsrof byggt út
af kotinu í næstu fardögum . . . Sökum þriggja ára vanskila á af-
gjaldinu!« bætti hann við í byrstum róm, þegar konan steinþagði.
Marta Malvína kiknaði í knjáiiðunum, hún mátti til að setjast
niður á stólinn aptur. Kofagarmurinn virtist fara að líða upp í
geiminn, rjett eins og þau á næsta vetfangi mættu öll sitja eptir
á köldum klakanum. Hjartað barðist og titraði iíkt og i sauð,
sem leiddur er að sláturtrogi.
Oðru hverju skaut logandi leiptri úr augunum; hún beit fast
saman tönnunum og reyndi að byrgja inni bræðina; það var enn
óvist, hvort þeir tækju geiturnar.
Andrjes sneri sjer undan með ungbarnið og grjet, og svo
hvert af öðru. Loksins hágrjetu þau öll.
Húsfreyja spratt snögglega á fætur, munnurinn varð herpings-
legur, meðan hún stóð og horfði ýmist á börnin eða gestina.
Þegar rauðtrefill tók blekbyttuna af borðinu, rak hún upp
hvinandi kuldahlátur.
»Að hverju geturðu hlegið, kerling?«
Hún vildi bara vita, hvað lengi þeir gætu kvalið þau! — Hvort
ekki væri til lög og rjettindi fyrir aðra en kaupmanninn og hrepp-
stjórann.
»Lög og rjettindi, — eru þið kannske ekki í neinni skuld?«