Eimreiðin - 01.05.1897, Síða 22

102
um fyrir þvi, hann gaut aðeins við og við mjólkurbláu augunum
á snið til húsbónda síns.
Það dró stundum móðu yfir augun, lagði sáran stingandi verk
fyrir brjóstið . . . Ekkert ráð til að sefa sultinn. Ekkert annað
en steypa kollhnísu ofan í »hreppskassann«. Síðasta slagbrandin-
um var skotið fyrir, þegar kaupmaðurinn þvertók að hjálpa nokk-
uð . . . Opt hafði hann áður sjeð sultinn skella skoltunum fram-
an í sig, en aldrei eins nöturlega og nú; fyrir honum voru öll
sund lokuð. Fyrir sjálfan sig hefði hann helzt kosið að kasta sjer
fyrir hamra niður, en þá hugsaði hann til allra aumingja litlu
barnanna sinna; þeim varð hann þó að reyna að bjarga, meðan
hann gæti hreyft legg eða lið.
Lífið var þungt og óbærilegt. -— Hárið stóð úfið fram undan
kollhúfunni; það var ekki trútt um að hann væri eitthvað svip-
líkur Matta litla, þar sem hann sat og starði niður í kjalsogið.
»Nær með bátinn, — sjerðu ekki, að pokinn fer annars í sjó-
inn! . . . Heyrirðu það?« Það var utanbúðarmaðurinn, sem stóð
í dyrunum á efsta lopti vöruhússins og kallaði.
Tobías leit upp fyrir sig, og sá hálftunnupoka svífa og dingla
fyrir ofan sig; ekki var nú annar vandinn en að miða bátnum
beint undir, þegar pokinn rynni niður; svo þokaði hann honum
örlítið til, og pokinn rann niður í miðjan bátinn
»Ertu búinn að taka við honum?« — »Já.«
»Jæ-ja róðu þá þína leið. «Og afhendingarmaðurinn dró upp
kaðalinn.
Það leið úr hálopti hálftunnupoki fullur með mjel, beint í
greiparnar á honum. Kaupmaðuriun hlaut að hafa tekið sinna-
skiptum.
Tobías gat varla þekkt sína eigin fætur, svo hissa var hann;
hann horíði ýmist á mjelpokann, eða eptir kaðlinum, sem leið til
hæða aptur.
En gleðin stóð ekki meira en drykklanga stund. Rjett hjá
bátnum hans hoppuðu þrír aðrir á öldutoppunum; mennirnir
höfðu brugðið sjer upp í sölubúðina.
Hann fór að ráma í að þetta kynni þó að vera misgrip.
Mjelið var nú samt í bátnum hans, og að hugsa til að missa
það aptur, gerði hann gersamlega óðan. í einni svipan var bátur-
inn laus og seglið dregið upp, hann þaut með þöndu segli út
eptir firðinum, svo hvít froðan vall með borðunum.