Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 23

103
Tobías hafði raunar ekki getað áttað sig á þessu tilviki í bráð-
ina, var kominn út á fjörð, áður en hann gat náð áttunum. Sigl-
ingin sóttist fljótt og vel; hann var kominn nokkuð út fvrir Grá-
hólma, þegar hann fyrst fór að sjá, að nú hafði það fyrir hann
stigið, sem hann aldrei áður hafði getað hugsað sjer, að nú var
ekki stefnt einungis í »hreppskassan,« heldur öllu fremur beint í
kolsvartan kjaptinn á hegningarhúsinu. Og í sömu andránni sá
hann segl blika við á eptir sjer; þekkti undir eins að það var sex-
æringurinn, sem festur var áðan við vöruhúsbryggjuna. Það var
eflaust utanbúðarmaðurinn að elta hann. Tobías herti betur á
seglinu, og báturinn fleygðist með öllum seglurn í rjúkandi sæ-
drifinu.
Tobías vissi vel, að nú var gamla fúna bátnum fullsiglt; það
mátti ekki herða meira á þessu lekahripi, nema til þess hann steypti
sjer þvert niður í bárudjúpið.
Örskreiður og rnjúkur í báruflaumnum rann hinn á eptir og
reisti hátt trjónuna, eins og ólmur graðhestur; drifthvíta seglið
varð allt af stærra og stærra í augum Tobíasar.
En þá tók líka Tobías seinasta úrræðið; urn leið og hann
beygði fyrir andnesið og hvarf sjónum þeirra, beitti hann meir i
veðrið, og ætlaði sjer svo að srnjúga inn á milli skerjanna. Það
hefði líka sjálfsagt heppnazt, ef ekki hefði um leið komið skyndi-
legur sviptib}dur. Hann kom eins og örskot ofan úr hjáfjalli, beint
í seglið og sneri öllu í einum rykk, en særokan stóð í háa lopt,
þar sem hann þaut eptir þverum firðinum.
Tobías greip dauðahaldi um leið og bátnum hvolfdi, og taldi
sjer dauðan vísan, — það var líka það allra bezta úr því sem kornið
var. Hann var viss um að báturinn sykki eins og steinn; það
var óhugsandi að þetta sollna fúna skrifli flyti.
Hann varð alveg forviða, þegar sú varð raunin á, að báturinn
flaut, og það meira að segja flaut sjerlega vel; þá var hann heldur
ekki svipstund að komast á kjölinn og ríða þar klofvega yfir.
Það var líkt og myllusteinn hefði verið leystur af hálsi honum, —
nú var þó mjelpokinn niðri á mararbotni.
Þegar sexæringurinn kom fyrir nesið og þeir sáu, hvernig
Tobías var staddur, hvíuðu þeir allir af gleði. En eiginlega varð
þeim ekki þessi ferð til fjár; — þeir máttu þó til, að bjarga hom-
um, húðarselnum, sem reið á kjölnum,
Þeir fengu fyllilega að sanna, að það lifir lengst, sem mönn-