Eimreiðin - 01.05.1897, Qupperneq 26

io 6
eitt einasta af þeim öllum var sæmilegt. En þar á eptir kom
maddama Sörvig rauð og þrútin, gildvaxin og holdug; hun ruggaði
á báðar hliðar, baðaði til handleggjunum og tifaði svo ótt og títt,
sem hún gat. Loptið var þrumuþrungið umhverfis hana.
Yfirsetukonan tróð sjer skyndilega gegn um mannþröngina,
bljes mestu mæðihni og tók vandlega eptir öllu, sem gerðist.
Hún var hjerumbil jöfn á hæð og digurð; andlitið var fer-
hyrnt eins og teningur, en á þeim teningsfleti voru tvö augu;
augu sem á einu andartaki lituðust um, sáu allt, buðu ógn og
heimtuðu hlýðni.
Hún hafði ekki verið yfirsetukona í 18 ár til enkis.
Svo snaraðist hún fremst á bryggjusporðinn.
»Hvað á þetta svo sem að þýða? — nú er jeg þó búin að
heyra nóg! . . . Er nokkurt minnsta vit, að drekkja þeim eins og
ketlingum, og það rjett við bryggjusporðinn? Kannske? — þið
látið þó eins og ykkur sje alvara með það; — það er líka dáindis
fallegt, — prýðis meðferð. Þarna situr hann nú, hann Tobías, með
allan hópinn . . . hefurðu annars mörg undir ábreiðunni þarna,
Marta mín?«
Marta Malvína dró brekánið ofan af báðum börnunum sínum.
»Ekki matarbragð handa þeim. Og í bráðónýtu bátskriflinu
. . . Þið þarna, þið standið og horfið á, og breytið eptir beztu
samvizku . . . með leyfi að segja, og kaupmaðurinn líka, hann,,
sem þó hefur gert svo mörgum gott, — jæja, jæja, þið hafið það
nú svona. — Leysrn ekki strax festina Tobías! — Nei, látið þið þau
bara fara í þessu veðri! — ykkur getur þá sofnazt svo vært á eptir
. . . Ussum sussu! . . . Marta mín, var það ekki hnokkinn þarna,
sem jeg tók á móti?« hún beygði sig og benti á svarthært barns-
höfuð. »Þá var nú mjórra muna vant! — Þú hefur þó komið inn
og vermt barnið? — Svo-o! — Mjer þætti nú gaman að vita, hvort
mjer verður neitað um það. Jeg tek ekki á móti barni með annari
hendinni, til þess að snúa það úr hálsliðnum með hinni; það getur
þó sjálfur kaupmaðurinn sjeð, sem annars er þó svo brjóstgóður,
og jeg get nú líka minnzt á það við konuna!« — Hún var dreyr-
rauð og þrútin í framan.
»Hann er hreint dæmalaus refur, skal jeg segja yður, maddama
Sörvig«, sagði kaupmaðurinn vingjarnlega.
»Já við erum öll breysk og brotleg, ef flett er ofan í kjölinn,
kaupmaður góður! — Taktu bara krakkann, þú þarna, búðarmaður