Eimreiðin - 01.05.1897, Qupperneq 43

123
fyri sama skipi) med vilja leitadist vid ad leingja ferdina til ad fá þess
meiri leigu, og máskje, ef mögulegt væri, koma skipinu fyrir í vetrar-
legu á einhvörri Norvegs edur Svíarikis höfn. Ad sönnu hafdi hann
opt í Marstrand lótsa um bord til útsiglíngar, enn allt af riedi hann af
ecki ad hætta sier til sióferda. Eins og optar, einn gódan vedurdag,
komu Lótsar snemma um bord, enn sama og vant var úrrádid, og Lots-
ar sneru heim aptur. Ugglaus um, ad ecki yrdi af ferdinni þann dag,
geng eg upp fyri stad mier til skjemtunar enn Skipherra vissi i hvörj-
um húsum (tveimur) eg var vanur ad stadnæmast þá eg í landi var.
Um middags leiti geng eg í annad þeirra, gjestgjafarahús vid ströndina,
móts vid hvört Skipid lá, og var þar á millum ei nema fá ein fet. Eg
geng þar inn án þess ad sjá mig um og dreck þar einn CafFebolla; i
þvi þessu er lokid verdur mier Litid út um gluggann — burtu var þá
Prestur og skútann, enn slikt skip var ecki á allri höfninni ad sjá. Billt
vard mier vid og til fótanna tók eg, hleyp nidur vid strönd og fala bát til
ad ellta Brikkina. Til allrar Lucku var hægur vindur, samt gieck mier
tregt ad fá fólk og far. Midt i þessu kjemur til Lands mikill Byrding*
ur, svokalladr sílda- og fragt-bátur, fullur af svenskum hvitklæddum
búrum, og svinfullir voru þeir. Einn hinn forgángsmesti ætlar ad ná
fyrstur landi, tekur undir sig stórann stöck, enn í stadinn fyrir ad
lenda á strætinu dettur hann á höfudid i hyldjúpann kolgrænan sjó-
inn. Lagsmenn hans kraka i hann med árum og stjökum, svo þeir
med skömm kræktu hann upp. Eg vard hálfhræddr og hugsadi mann-
inn daudann, en í því stendur fjelagi upp, hristir sig og qvedur hástöf-
um: »Hvár i hundradatusenda Skock Djeflar gik detta till?« 1 Eg gat
ej varid mig hláturs midt í raunum mínum — og nær þvi i þessu vet-
fángi fjeck eg menn og bát til ad ellta Prest minn og hans (svokallada)
Predikunarstol. Hann var nær þvi kominn úr skjergardinum, enn ad
þad ecki var skjed ordsakadist af vindleysu. Eg læddist um bord eins
og Gascogneren hjá Vessel,2 3 borgadi ferjumönnum minum ómakid (med
öllum þeim skildíngum eg á mier hafdi), og þackadi Prest um qvöldid
med allri hógværd for hans store Opmarksomhed.8
Opt hefi eg eptir þeinkt minu liklega hjálparlausu ástandi, hefdi
eg peninga-, passa- og alls-laus ordid Strandaglópur hiá Svenskunum i
Marstrand. Kannskje eg hefdi fengid nóg æfinntiri ad færa i bóksögu,
en hamingjunni sje lof ad mig nú vantar efnid i hana. Ur þessu gjeck
siglíng ockar stórslisa laust nema hvad vetrarfrost og Snióar gjördu hana
seinfæra, til Helsingjaeyrar og þadann til Kaupmannahafnar hvört vier
loksins komustum seinast í November ad lidinni frá Reisunnar byrian
tólf og hálfri viku edur nær þvi fjórdung árs.
1 Hvernig í allra ára og andsk..........nafni atvikaðist þetta? (Málið á sænsku
setningunni er ekki sem nákvæmast).
2 Wessel, danskt skáld, hefir ort skopkvæði um sjóferð manns frá Gascogne-
hjeraði á Frakklandi.
3 Fyrir hans miklu kurteisi.