Eimreiðin - 01.05.1897, Blaðsíða 53

133
I annað hús ef jeg hjeðan fer,
þá sjóndeildarhringurinn annar er.
Og haldi jeg út og horfi’ í kring,
þá sje jeg nýjan sjóndeildarhring.
Við hvert eitt fet, sem jeg færi mig,
þá sjóndeildarhringurinn hreyfir sig.
I hverja átt sem að augað snýr,
er sjóndeildarhringurinn sífellt nýr.
En öllum mönnurn í heimi hjer
fer alveg í þessu eins og mjer.
Hver einasti maður allt um kring,
hann sinn á eigin sjóndeildarhring.
En hver getur af því hrósað sjer:
»Minn sjóndeildarhringur samur er.«
Því hver sem hann er og hvert hann nær,
hann einhverja breyting óðara fær.
Hann stundum er kannske stór og hár;
á augabragði’ er hann orðinn smár.
Þú stundum sjer fagurt, stundum ljótt;
en hvorttveggja breytist furðu fljótt.
Þinn sjóndeildarhringur, er sjest í bráð,
er bóla, sem skjótt er burtu máð.
En eins er háttað með anda manns;
eins breytist sjóndeildarhringur hans.