Eimreiðin - 01.01.1905, Blaðsíða 63

63
Pví engum manni er augsýn veitt
um öll þau hallargólf,
né þau hin dýrstu helgi-hólf,
þó hafi ’ann bænir þreytt.
En sá, sem opnar eina skrá,
svo inn um rifu sér,
til siðmenningar brunns hann ber
það bezta, er veita má.
Sem guðssonar var gæzka föl,
er grátnum þerði brár
og græddi ótal andleg sár
og innra mannsins kvöl,
svo lagði Finsen líknarmund
og ljóssins meinabót
við sjúklinganna sárarót
og sollna græddi und.
Pín minning er sem baldursbrá
og blómguð úrvals-rós,
svo megin-björt sem mánaljós
er mjöllum tindrar á,
og háleit eins og stjarna stök,
er starir himni frá
á blóðga jörð og sollinn sjá
og sár og glímutök.
Á meðan sólin geisla-glóð
að gróandanum ber
og æskuþráin óskar sér
að eiga líf og blóð;
á meðan sól á sali skín
og sjúkur þráir bót,
svo komið geti á mannamót
— þín minning aldrei dvín.
II. MÓÐURSYSTIR MÍN.
(f okt. 1904).
Nú sofnar alt það, er sofið fær:
hver sóley á bala grónum
og bifukollan og bláklukkan
og berglindin — undir snjónum.
Og horfin er rjúpan á hæstu fjöll
og heiðló úr berjamónum.
I bæjunum hreiðra sig börnin vor,
sem brosandi lék’ út á velli,
unz veturinn gefur þeim vegabréf
og veizludýrð út’ á svelli. —
Og þá er ei’ furða að síðasti svefn
er siginn á hruman af elli.
Pví margur er gengin sá maður til rúms,
sem minna en þú starfaði um æfi,
en hafði þó meira að bera til brunns
og betra og nær sínu hæfi.
Pu hefðir víst kosið þér hugnæmra líf,
ef hamingjan óskastein gæfi.