Eimreiðin - 01.01.1905, Blaðsíða 25

25
asta smáræði í íslenzkum listaiðnaði höfðu gildi í hans augum og vöktu
gleði hjá honum, og sú, er þessar línur ritar, taldi það hamingjustund,
er hún gat skýrt honum frá einhverju af því tægi. Hún er honum
líka þakklát fyrir það, — eins og fyrir svo óendanlega margt annað —,
að hann stöðugt fékk hana til að semja smáritgerðir um hin og þessi
íslenzk efni. Sjálfur hefur hann ritað langa ritgerð um íslenzkar venjur
og þjóðtrú viðvíkjandi barnsburði, meðferð ungbama og ýmsu, er þar
að lítur (slslándischer Brauch und Volksglaube in Bezug auf die Nach-
kommenschaft«; sbr. Eimr. VII. 159). Annars eru helztu rit hans:
»Das Weib in der Natur- und Völkerkunde« og »Die Medizin der
Naturvölker«. f’að var enganveginn eingöngu vísindalegur áhugi, held-
ur fyllilega jafnframt honum ást hans á mannkyninu og manneðlinu,
sem rak hann til að vinna að því með óþreytandi elju, að draga
fram í dagsljósið alt, sem það ætti í fórum sínum af skoðunum, venj-
um o. s. frv. í sögnum og þjóðtrú frá eldri tímurn, safna því og varð-
veita fyrir eftirkomendurna.
M. LEHMANN-FILHES.
Gáfur 0g skapsmunir.
Eftir MAX O’RELL.
Gáfur styðja þann, er þær hafa, til hamingju; en það eru þó í
raun og veru skapsmunirnir, sem skapa hana. Menn geta komist á-
fram í heiminum, þó þeir séu nauðalitlum gáfum búnir, ef þeir aðeins
eru gæddir miklum skapsmunum. En án skapsmuna komast þeir aldrei
áfram, hversu miklum gáfum, sem þeir eru gæddir.
Með skapsmunum á ég við: ráðvendni, að vera vandur að virð-
ingu sinni, þráð í hugsunum og rétta ályktun, háttlægni, þolgæði, iðni,
stilling, hófsemi, sjálfstraust og stundvísi. Sá maður, sem er öllum
þessum kostum búinn, þarf ekki að flýja gamla heiminn til þess að
leita gæfu sinnar í hinum nýja. Hvar sem hann er og hvar sem hann
fer, hlýtur hann alstaðar að skapa sér stöðu og óefað komast vel
áfram. fað gerist, að kalla má, af sjálfu sér, af þeirri einföldu ástæðu,
að menn þurfa hvarvetna á honum að halda, af því hann gerir sig
alstaðar ómissandi.
Enginn getur notast við dugnað nema hann sé samfara ráðvendni,
né kænleg hyggindi án hreinskilni.
Ef þú hefur fyrir þér mann, sem árum saman jafnan hefur haft
sérstaka hepni með sér í lífinu, þá getur þú reitt þig á, að hann er
bæði eljumaður og auk þess ráðvandur og hreinskilinn: þess konar
maður, að menn geta reitt sig á orð hans. Því hve miklum gáfum
sem hann kynni að vera búinn, munu þær koma honum að litlu haldi,
ef þær standa ekki undir stjóm góðra skapsmuna. f’etta er algild