Eimreiðin - 01.01.1905, Blaðsíða 30

3°
ina, segir eitt af skriðvélamáltólunum fornu, að jafnvel eigin stuðn-
ingsmenn hennar verða að mótmæla gjörðum hennar hástöfum.
Slíkt og þvílíkt kom aldrei fyrir á sokkabandsárum þeirra. Pá
var hvorki æmt né skræmt, hve mikið sem á milli bar. Eintóm-
ur skriðdýradans í allri fylkingunni! Steens- og Blehrs-ráðaneytið
gat framið hinar verstu óhæfur, eins og t. d. í málinu um Kon-
ungsgötu 2i, og var samt varið af alefli af öllum flokknum. Inn-
blásnu blöðin voru forsöngvarar og aðrir rauluðu undir. í hvísl-
ingahjali í hornunum og undir tvö augu kom mönnum saman um,
að þessir vinstriráðherrar væru þeir verstu, sem hægt væri að fá;
en þegar menn töluðu hátt og opinberlega, þá voru þessir sömu
herrar ágætastir allra vinstrimanna og alveg ómissandi. Peim var
veitt sams konar þjónusta og Jeppa bónda í sæng barónsins (hjá
Holberg) og borið í þá pundunum saman af smjaðri á hverjum
degi, svo að þeir að lokum álitu, að þeir gætu leyft sér hvað
sem vera skyldi. Unz þeir einn góðan veðurdag vöknuðu á
mykjuhaugnum. Og þaðan kasta þeir nú skarni sínu á þá, sem
eiga að koma öllu í lag í húsinu eftir óstandið hjá þeim. Vér
skulum nú trúa þeim og stuðningsmönnum þeirra fyrir lítilsháttar
leyndarmáli: Jafnmikil brögð og nú eru orðin að aðfinningum við
stjórnina, jafnmikil voru þau þegar frá öndverðu, er hún var
mynduð. Flokkur hennar áskildi sér að beita gegn henni einarðri
gagnrýni eins og sjálfstæðum mönnum sómdi. Jafnfjarri og það
var stjórninni sjálfri, að gera kröfu til neins páfalegs óskeikulleika,
jafnfjarri var það vinum hennar, að mynda nokkurt samsæri til
þess að hrósa öllum gjörðum hennar. Og þeirri reglu hefur verið
fylgt. Sérhver okkar leyfir sér að hafa sína skoðun og þorir að
láta hana uppi. Og eitt lítilsháttar leyndarmál enn: Pað er svo
hræmulega á statt fyrir hinni núverandi stjórn, að hún hefur
mætur á þessu háttalagi. Hún er sjálf saman sett af frjálsum
og óháðum mönnum, sem hafa ekki tekið sæti í stjórninni til
gamans og skemtunar fyrir sjálfa sig, heldur til þess að vinna
fyrir ættjörð sína. Henni þykir vænt um að heyra einlæg orð
um það, er að gagni megi verða, viðvörunarorð og vísbendingar
frá skoðanabræðrum sínum, og meira að segja gagnrýni og árásir,
þegar henni skjátlast. Pað er það eina, sem hún getur reitt sig á«.
Pað væri ekki óhyggilega gert af stjórnarblöðunum íslensku
— og flokksmönnum hennar — að taka sér þessa reglu stjómar-
blaðanna norsku til fyrirmyndar. Pað mundi mjög auka tiltrú