Eimreiðin - 01.09.1908, Blaðsíða 37

197
Ef ég kveð um Ægi lof,
upp hann rekur hlátur
og líkast verður langt um of
leikmikill og kátur.
Svo að þar sem drýgir dans
í djúpi marar glaður,
áður en veit, í öldum hans
er ég hel-druknaður.
En ef kveð ég um hann nið,
ei mun hagur batna:
brúnin verður býsna sið
á byrstum drotni vatna.
Reiðist maki Ránar mér,
ræður hann vistum mínum,
og krofið af mér hefir hér
handa dætrum sínum.
Et ég sit með þögn og þrá,
þó ei hafi gáska,
engum mér hann forðar frá
falla sjávar háska.
Pegar báðir þannig vær
þumbast svona höfum,
hver veit nema bráður blær
blási í miðjum köfum.
Kári er fús að kveikja róg,
á kolli hárin ýfir;
þarf ei meira — það er nóg,
þá er fátt sem hlífir.
Upp þá reiður Ægir spýr
ólgu úr víðum kjafti;
manns þá stenzt ei máttur rýr
marar drottins krafti.
Falla skulum árar á,
efldir hlumma kreistum
í vörina munum við þá ná
vaskir, alls ef freistum.
Áður höfum hreysti sýnt,
helzt má til þess benda,
úr sævar köfum báti brýnt,
búnir þá að lenda.
Svo mun verða enn þá eins,
þó öldur hvíni holar;
ekki ferðin mun til meins,
í mölina upp oss skolar.
í LENDING.
Skríður fley af vogi að vörum,
vindi knúið áfram snörum, —
lengi er það á leiðinni ei;
fús ég kveð — minn kostur
skánar —
kinna-fölar dætur Ránar
og faðma Pundar fagra mey.
FARÍSEINN.
Faríseinn andans í
auðmýkt djúpt sig hneigir;
hjá sér finnur fyrir því
flesta kosti og segir:
ég þakka, drottinn, að ég er
ei sem þessir dónar,
bersyndugir í heimi hér,
holdsins girnda þjónar.
Engan mann ég orðum með
né athöfn styggi minni;
er mér fellur ekki í geð,
að er von eg finni.