Eimreiðin - 01.09.1908, Síða 50

210
fó ek vængi
þína fenga-k,
mættu mér ei valda:
dauðinn einn mik
útbúit getr
vængjum himin-vera.
Veiðifugl ítr,
á öxl mér seztu,
horfðu vítt yfir haf!
en þó vær starim
stúrin, ei getum
Friðþjóf eygt á ægi.
Önduð þá's em-k,
hann aptr kemr,
mundu þat’s ek mæli:
bana-kveðju
ber þú mína
Friðþjófi hörmum hrjáðum.
X. SVAÐILFÖRIN.
Stóð Helgi gramr
á ströndu úti,
hörðum sollinn
hugar-móði;
gól jöfurr galdra,
of græði starði,
á ámáttlig tröll
tók at heita.
Myrkvuðust heiðar himitr-slóðir.
um hvelfing víða þrumur ríða;
sær um rótast, reifðir hvítum
rísa froðu-hjúpi boðar.
Aptr ok fram með ógnum leiptrar
elditig rauð af skýja veldi.
Allir at landi felmtrs fullir
fugla skarar þjóta marar.
XI. FRIÐPJÓFR MEÐ ANG-
ANTÝ.
Frá skal nú segja,
þar’s frægða-ríkr
í hátimbruðum
hallar sölum
Angantýr jarl
at jóla drykkju
með sveit sína
sitr inni.
Glatt var í huga
göfig-menni;
horfði’ á heiðblán
himin-boga,
er kveldsól ljúf
leið at ægi,
glík at sjá
gullnum svani.
Geystust sterkir
til strandar niðr,
þar’s höfðaskip vegmótt
í hvíld var lagit,
en Friðþjófr sat
á fjöru-steini,
ok hugrakkr hreyfði
hreysti-orðum.
Eins ok haf-alda
æst á hausti
hvárr mót öðrum