Eimreiðin - 01.09.1908, Síða 67

227
það dálítið til rifja, því hann þekti sjáifur stúlku, sem honum
leizt vel á; en það var nú ekki til neins að fást um það. Hann
varð því fyrstur tii máls, og sagði, að það væri vissasta ráðið til
að halda stúlkunni, að hún yrði eiginkona á bænum. Jafnskjótt
og einn hatði látið sitt álit uppi, voru hinir honum sammála, og
nú gengu þeir bræðurnir til tals við móður sína. En þegar þeir
komu heim, var móðir þeirra orðin alvarlega veik; þeir yrðu að
bíða þangað til hún væri orðin frísk; og þegar henni batnaði ekki,
héldu þeir aftur ráðstefnu. Á henni fékk sá yngsti þá til að
samþykka, að meðan að móðir þeirra lægi veik, skyldu þeir ekki
gera neina breyting á högum sínum; því ekki mætti leggja á stúlk-
una að þjóna fleirum en móðurinni. Og þar við sat.
Móðirin lá í 16 ár. í 16 ár hjúkraði hin tilvonandi tengda-
dóttir henni með stillingu og þolinmæði. í 16 ár komu synirnir
á hverju kveldi að rúmi hennar til að halda bænagjörð, og á
sunnudögum líka tveir elztu bræðurnir. Hún bað þá oft á þess-
um kyrlátu kveldstundum að minnast þeirrar, sem hefði hjúkrað
henni; þeir skiidu, við hvað hún átti og hétu henni því. í öll
þessi 16 ár blessaði hún sjúkdóm sinu, af því hann hefði látið
hana njóta móðurgleðinnar til síðustu stundar; hún þakkaði þeim
fyrir hverja komu, og loks varð ein þeirra hin síðasta.
Pegar hún var dáin, komu allir sex synirnir til að bera hana
til grafar. Pað var siður þar í sveit, að kvenfólk fylgdi líka til
grafar, og í þetta sinn fylgdi allur söfnuðurinn, konur og karlar,
allir, sem vetlingi gátu valdið, alt niður að börnunum, — fremstur
hringjarinn sem forsöngvari, svo synirnir sex með kistuna, og því
næst allur söfnuðurinn, allir syngjandi, svo að heyra mátti rastar
leið burtu. Og þegar búið var að jarðsetja og synirnir sex búnir
að moka yfir gröfina, sneri öll líkfylgdin inn í kirkjuna, því þar
átti að gifta yngsta bróðurinn í sömu lotunni; þeir vildu svo vera
láta, bræðurnir, því þetta hvorttveggja ætti í rauninni að fylgjast
að. Par talaði presturinn, sem var hann faðir minn sálugi, um
trygð og trúfesti, og talaði svo hrífandi, að mér, sem af hendingu
var þar viðstaddur, fanst, þegar ég kom út úr kirkjunni, að það
kæmi heim við fjöllin og hafið og mikilleikann í allri náttúrunni.
V. G.
5