Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 5

8i
»Trygð og gæðum gekk á bug
Guðrún Ósvífrsdóttir;
fold var klæða flá í hug
flenna bæði og grimmúðug.«
Varla verður tekið dýpra í árinni um konu, en hér er gert,
Pegar henni á að gera til smánar. Vísan greinir alt það, sem
þarf til þess, að kona sé smánuð í orðum, að því undan skildu,
að henni er þó ekki brugðið um þjófnað.
Og sannast að segja, er hægt að finna þessum sáryrðum
stað í sögu Guðrúnar — þegar sagan er lesin ofan við kjölinn.
En þegar Laxdæla er lesin niður í kjölinn, þá sýnist mér
blasa við hugskotssjóninni önnur mynd og fegri af Guðrúnu. Lát-
um okkur nú líta á það, sem hægt er að lesa um Guðrúnu niðri
í kjölnum sögunnar.
Ear er þá til máls að taka, er Guðrún er gift Porvaldi í
Garpsdal. fá var hún fimtán vetra. Faðir hennar fastnaði hana á
alþingi og spurði hana ekki um vilja sinn.
Pvílíkt hrossaprang með skapstóra konu og ágæta. Varla
finnast dæmi þess í sögunum, að nokkur faðir færi svo illa með
ágæta dóttur sína. — Sagan segir, að Guðrún léti sér að þessu
»ógetit, ok var þó kyrt«.
En stirðar vóru samfarir þeirra hjóna, og það sést milli lín-
anna í Laxdælu, að Guðrún gerði sér kæran annan mann, Pórð
Ingunnarson. Hann var kvongaður maður, en unni ekki konu
sinni, hafði gifst henni til fjár. Eórður var gáfumaður og þau
Guðrún hvort við annars hæfi. —
Eg mun ekki verða til þess, að kasta steini á Guðrúnu fyrir
þessar tiltekjur sínar. Gamall málsháttur kveður svo að orði, að
sá, sem á það, sem hann elskar ekki, elskar það, sem hann á
ekki. Guðrún er ekki vítaverð, þótt hún ræki sig á það skerið,
sem allir menn stranda á, sem komast í þessháttar grunnsævi.
Auðveldara miklu er að tala um það, að hægt sé að þræða þar
milli skers og báru, heldur en hitt, að gera það.
Porvaldur laust Guðrúnu kinnhest, eitt sinn, þegar hún beiddi
hann gripakaups, og sagði hún þá skilið við hann; og eftir það
giftist hún Eórði Ingunnarsyni. Hún naut Pórðar skamma stund.
Hann druknaði. — Pá kemur Kjartan tii sögunnar, og nú er Guð-