Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 8

84
sem hún bar til hans. Og ef ég sé rétt, þá var nú ásökun og
sársauki í augnaráðinu hennar, þar í Hjarðarholti.
Guðrún sá moturinn í þessari veizlu »ok leit á um hríð ok
ræddi hvárki um last né lof.«—Stolið var sverði Kjartans í þess-
ari veizlu, því sem Ólafur konungur gaf honum, mikilli gersemir
og var kendur stuldurinn bróður Guðrúnar.— Motri Hrefnu var og
stolið í næstu veizlu að Laugum, og var Guðrúnu kendur sá
stuldur, og haldið, að hún mundi hafa brendan þann dýrgrip.
Hún þrætti þess ekki, en lét í veðri vaka, að þar hefði hún leit-
að eftir sínu; því að Ingibjörg konungssystir sendi henni gripinn
að bekkjargjöf.
Kjartan þoldi nú ekki lengur mátið. Hann bar stuldina á
Laugamenn. Pá mælti Guðrún þessum orðum: »Par raufar þú nú
þann seyði, Kjartan, at betr væri at eigi ryki.«
Eftir þetta tókust af heimboðin. En um veturinn eftir jól
safnar Kjartan að sér mönnum og urðu saman sex tigir. Peir
riðu til Lauga, tóku dyr allar á bænum og bönnuðu mönnum út-
göngu. »1 þann tíma var þat mikil tízka, at úti var salerni, ok
eigi allskamt frá bænum, ok svá var at Laugum.« Kjartan »dreitti
þau inni þrjár nætur« og reið síðan heim.
Nú gerðist fullur fjandskapur með Hjarðhyltingum og Lauga-
mönnum. Petta þótti vera einhver mesta svívirðing, sem hægt
var að gera. Laugamönnum þótti þessi svívirðing verri, en þótt
menn hefðu verið drepnir fyrir þeim. Guðrún ræddi fátt um, »en
þó fundu menn þat á orðum hennar, at eigi væri víst, hvort öðr-
um lægi í meira rúmi en henni.«
Nú var það næsta bragð Kjartans, að hann ónýtti landkaup
Laugamanna og dró undir sig kaupréttinn. Pá þoldi Guðrún ekki
lengur ofríki Kjartans. Annaðhvort var að gera, að þola yfirgang
hans og beygja sig undir hann, eða ráða ofjarlinn af dögum.
Guðrún gerir nú Bolla tvo kosti, annar var sá, að drepa Kjartan;
hinn var sá, að hún gengi frá Bolla að samvistum.
Bolli var tregur til, en þó tók hann vopn sín og rauð Fótbít
í blóði fóstbróður síns.
Og hvað var hægt að gera annað en þetta, þegar málunum
var komið í það öngþveiti, sem þau vóru þá komin í?
Petta var á vígaöld, þegar mannsblóð var viðlíka algengt
fyrir augum, sem kaffi er nú á dögum.
Guðrún kom til leiðar þessu verki með áeggjan sinni. Hún