Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 43

Hér brostu í hlíðum blómin elskuleg,
og barnsins hugð sú englasveitin jók;
en grasafræðin fyrsta, er lærði ég
ei fengin var úr neinni kenslubók.
1 anganblæ um sumars sælustund
ég sat oft hugsi — lá og dreymdi rótt
um blómin mín á bjartri dalsins grund
og berin mín og lífsins unaðsgnótt.
Ég rót og legg og blað og blóm þá las
og bar á sárin mjólk úr fíflalegg.
Éað dauða varði sérhvert sumargras
í selstöð minni undir bæjarvegg.
Frá jökulsóley síkisstráum að —
frá sólarblómum hélurósa til
ég safnaði öllum saman einn í stað
og sjálfs mín gaf þeim líf og bernskuyl.
Og blómin saman tengdi’ eg traust í band,
og trúvirk bernska knýtti enda þess
við hjarta mér og æskuóraland,
og yfir því ég söng mitt fyrsta vess.
Ég gaf því kærleik, trú og ást og trygð,
svo tognað gæti, en aldrei slitnað þó.
Ég gaf því alt, sem augað leit í bygð
og um mig dreymdi í lofti, jörð og sjó.
Ég skírði það í lind og læk og sæ,
í léttri dögg og þungum jökulám.
Ég þerði það í sól og sunnanblæ,
í svölum stormi og vetrarhimni blám.
Ur kveld- og morgunroða teygði’ eg taug,
sem tvinnaði’ eg við bandsins meginþátt,
Ég vígði það úr himins helgri laug,
og himna-drottinn gaf því trúarmátt.