Eimreiðin - 01.05.1912, Side 47

123
hvernig ætti aS stjórna skútu, dró hver um annan þveran sig
hæversklega í hlé, og otabi fram þeim næsta. Alt, sem til var í
þorpinu af reglulegum sjómönnum, var nefnilega í förum suöur í
hitabelti eða að selveiðum norður við Grænlandsstrendur. Virtist
því ekki annað sýnna, en að Andreas mundi fá að liggja í
friði með granítfarminn sinn — fram undir veturnætur. Pá mundi
líklega einhver ungur gleiðgosi taka sig til og bregða sér — ný-
kominn úr leiðangri — yfir til Pýzkalands með farminn, eins og
ekkert væri um að vera —■ til spotts og athlægis fyrir allan karl-
mannalýð bæjarinsl Pað var annað en gaman til þess að hugsa.
Nú mun það alténd vera svo, að hvar sem vandaverk þarf
að vinna, þá er maðurinn, er leyst getur það af hendi, jafnan á
næstu grösum. En þarmeð er ekki öllum þrautum lokið. Hérna
höfðu menn til dæmis hann Kobba gamla — allir vissu, að hann
gat það — jafnhæglega eins og að bíta sér tóbakstölu. Jakob
gamli hafði farið víða um höf á yngri árum, — verið sjóræningi
og þrælaflutningsmaður, og veitt hval þess á milli, — nafn hans
stóð víst skráð í svörtu bókinni þeirra þarna í höfuðstaðnum. Petta
mun hafa verið fyrir 20 árum eða rúmlega það, en nú stóð hann
lengstum bak við borðið í búðarholunni sinni og reri á sjó stöku
sinnum. En ennþá lagði samt af honum æfintýrablæinn, hvar sem
hann fór, hann varð því aldrei eins og fólk er flest. Hversdags-
lega var hann nánast ómannblendinn, matreiddi sjálfur handa sér
og reri einsamall. Hann átti enga konu til þess að arga í eyrun
á sér, — ef til vill var það það, sem gjörði hann svo einmana,
fálátan og undarlegan. Pví það var hann, að minsta kosti, og
hafði, eins og aðrir miklir menn, lag á að halda lýðnum í fjar-
lægð. Engum kom víst til hugar, að yrða á hann að fyrrabragði.
En þegar hann einstökusinnum rauf þögnina, og gekk inn í
hópinn, stóð ekki á steini fyrir honum. Mælskan og stóryrðin
stóðu þá eins og stroka út úr honum og lyftu þorpskrílinu upp
úr hversdagsönnunum og settu það í beint samband við æfintýra.
heiminn furðustóra og fjarlæga.
það vóru, sem sagt, ein tuttugu ár, síðan hann hafði flakkað
um kring á þeim slóðum. En þegar Kobbi fór að tala um sjóinn,
þá þögðu allir og fundu sárt til smæðar sinnar. Hann var eins
og hvalur, sem skolast hefir upp á grynningar — það vóru stöð-
ugt boðar kringum kann. Skárri vóru það nú afrekin, sem hann
hafði átt þátt í á sínum tíma — og miklum skelfilegum æfintýrum