Eimreiðin - 01.05.1912, Side 54

130
Ég ætla ekki að fara að rita æfisögu Magnúsar sál. Brynj-
ólfssonar, þó engum væri það skyldara en mér, þar sem hann
var hjartfólginn æskuvinur minn og velgjörðamaður. En bæði er
það, að ég kyntist honum lítið persónulega eftir það, að hann fór
að gefa sig við opinberum störfum, (þó við að vísu hefðum altaf
bréfaviðskifti); og svo er hitt, að bróðir hans, Hon. Skafti B.
Brynjólfsson, ritaði í fyrra (í »Heimskringlu«, sem út kom u. ág.)
ágæta grein um hann, og tók þar fram hin helztu atriði æfi hans,
og lýsti rétt og hispurslaust lundareinkennum hans og hæfileik-
um. Og ber öllum saman um það, er ritgjörð þá hafa lesið, að
hún sé snildariega samin og vel úr garði gjör að öllu leyti. Og
vísa ég því til þessarar ritgjörðar þeim, sem vildu vita um starf
þessa merkilega manns (M. B.) og æfi hans yfir höfuð.
En mig langar til að skrifa nokkur orð um æsku-ár Magnúsar,
og lýsa honum, eins og hann kom mér fyrir sjónir og reyndist
mér, þegar við vórum drengir.
Ég man eftir því, er ég sá hann í fyrsta sinn, rétt eins og
það hefði verið í gær. Það var austur í Nýja-Skotlandi, í íslenzku
nýlendunni þar, á hinum hrjóstrugu Mooselands-hálsum Éað var í
desembermánuði 1875. Við vórum þá báðir á tíunda árinu. Éá
um haustið kom ég með foreldrum mínum frá Islandi, en hann
kom þangað um vorið frá Ontaríó, því til Ontaríó fluttist hann
og fólk hans frá Islandi sumarið 1874. — Ég man það, að mér
varð sérlega starsýnt á þenna fallega, gáfulega og góðlega dreng,
þegar ég sá hann fýrst. Ég fann það glögt, þó ég væri barn, og
hann væri barn, að það var eitthvað við hann, sem dró mig ó-
sjálfrátt að honum, eitthvað það, sem kom mér ósjálfrátt til að
bera djúpa viröing fyrir honum, dást að honum og elska hann.
— Hann var fremur stór vexti eftir aldri, fallega vaxinn og fjör-
legur piltur, var rjóður í kinnum og heilsugóður, bjartur yfirlitum
og með glóbjart hár. Ennið var mikið, augnabrýnnar hvelfdar,
augun djúp og gáfuleg, og öll framkoma hans aðlaðandi og um
leið djarfleg, Röddin var skær og einkennilega hreitnfögur, og
varð tneð aldrinum sterk og snjöll og tilkomumikil og lýsti ein-
beitni og sjálfstrausti, sem þó var alveg laust við alt yfirlæti og
tilgjörð, — Ég heyrði alla segja það, að hann væri efni í góðan
mann, og mundi verða allra manna höfðinglegastur sýnum með
aldrinum. Enda kom það brátt í ljós, því hann varð einhver hinn