Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 58

»34
lag á milli foreldra og barna, en þar átti sér stað. Par var alt
heilt og heilsusamlegt. Enda gat það ekki öðruvísi verið: faðirinn
var sannkallað stórmenni og spekingur að viti, móðirin göfug og
góö kona, svo hún átti fáa sína líka, og öll systkinin frábærlega
vel gefin, djarfmannleg og drenglunduð. far var aldrei annað um
hönd haft en það, sem í alla staði var gott og nytsamlegt og
heiðarlegt. Á það heimili komu fleiri gestir en á nokkurt annað
heimili í nýlendunni; þangað leituðu menn helzt ráða, þegar vanda
bar að höndum, og þar ræddu menn málefni sín, áður en kallað
var til almenns fundar. Par var ekki farið í launkofa með neitt,
og drengirnir máttu því hlýða á samtalið, og heyrðu þá oft snjall-
ar tillögur og viturleg ráð, og lærðu um leið að hugsa og haga
vel orðum sínum.
Börn Brynjólfs vóru sjö: fimm synir og tvær dætur. Var
önnur þeirra elzt af börnunum, en hin yngst. Magnús var yngsti
sonurinn. Peir vóru mannvænlegir, þeir Brynjólfssynir, fríðir sýn-
um og gáfaðir. En vöxtulegastir vóru þeir Magnús og Skafti, og
þóttu þeir bera af öðrum ungum mönnum.
Pann tíma, sem Magnús gekk á skólann í nýlendunni, stund-
aði hann námið af mesta kappi. Gáfur hans vóru miklar, skilning-
urinn ljós og skarpur, augað glögt og minnið framúrskarandi.
Eg hefi engan þekt, sem hafði eins gott minni. Þar við bættist
hið mikla kapp og dæmafáa starfsþol, sem kom í ljós hjá honum
strax á bernsku-árum. Og svo var vandvirknin eitt af því, sem
einkendi hann. Hann hætti aldrei við hálf-unnið verk. Á öllu, sem
hann vann, var innsigli vandvirkninnar ljóst og óafmáanlegt. Hann
gat numið það á einu ári, sem flestir aðrir vóru að læra í tvö ár.
- Pað var því ekkert undarlegt, þó hann væri altaf í fremstu
röð í skólanum, og yrði lang-fremstur og helztur í öllum þeim fé-
lagsskap, sem hann var viðriðinn. — I bréfi, sem herra Wilson
(kennarinn okkar) skrifaði mér, þegar ég var kominn vestur til
Winnipeg, segir hann: »Af öllum þeim íslenzku ungmennum, sem
ég hefi kent, var Björn S. Brynjólfsson fljótastur að nema, en
Magnús bróðir hans hafði langmestar gáfur af þeim öllum.« Og
gamli herra Wilson vissi, hvað hann söng. En þessi orð hans um
þá Magnús og Björn hafa meira gildi, þegar þess er gætt, að
engin sérleg vinátta var með honum og Brynjólfsfólkinu, allra
sízt síðustu árin, sem hann var í nágrenni við það.
Eftir því tók ég fljótt, að Magnús lék sér ekki á sama hátt