Eimreiðin - 01.05.1912, Page 62

138
Islendingur hefir veriö meira harmaður en hann. Ef til vill hefir
engum Islending verið fylgt til grafar af meira fjölmenni. Bæði
Islendingar og enskumælandi menn drifu að úr öllum áttum í
hundraða-tali, til þess að vera við jarðarför hans; og á meðal
þeirra vóru margir embættismenn og stórmenni, einkum úr Norður-
Dakóta. Peir séra Rögnvaldur Pétursson og síra Hans Thorgríms-
sen héldu þar ágætar ræður, og C. M. Cooley, dómari frá Grand
Forks, flutti þar fagurt og snjalt ávarp fyrir hönd lögfræðingafé-
lagsins í Norður-Dakóta. Viðhöfnin var mikil og vegleg, og sökn-
uðurinn sár, er sýndi það, að verið var að fylgja sönnu stórmenni
til grafar. — Ótal dagblöð fluttu fregnina um lát hans, og mint-
ust hans sem stórmennis og bezta manns. Col. Ben. G. Whitehead,
ritstjóri blaðsins »Williston State«,'segir í hinni ágætu ritgjörð
sinni um Magnús, að hann hafi verið eitt hið mesta mikilmenni í
Norðvesturlandinu og sannur mannvinur; og fer hann um leið
mjög vingjarnlegum orðum um hinn íslenzka þjóðflokk. — Síra
Friðrik J. Bergmann segir um Magnús (í »Breiðablikum« V. ár.—
Nr. 2): »Einn mætasti maður og ástsælasti úr hópi Vestur-ís-
lendinga er genginn til grafar.«—Mörg hinna beztu vestur-íslenzku
skálda ortu hin fegurstu kvæði um hann; og kvæði hefi ég séð
um hann eftir tvö enskumælandi skáld. Allir, sem þektu hann og
kyntust honum, dáðust að honum, virtu hann og elskuðu, og sáu
að hann var þjóðflokki sínum til stór-sóma og stuðlaði að því (ef
til vill meira en nokkur annar Vestur-íslendingur), að íslendingar
komust í gott álit hjá innlendum mönnum í Dakóta.
Að sjálfsögðu hefir Magnúsi verið ábótavant í einhverju, eins
og á sér stað um alla menn, hversu góðir og miklir sem þeir
eru. En hver hans veika hlið héfir verið, veit ég ekki. Eg varð
hennar aldrei var. Hennar gætti ekki, vegna þess að mannkost-
irnir vóru svo miklir: hjartagæzkan, örlætið og drengskapurinn
yfirgnæfðu. — Og gæfumaður var hann alla æfi — gæfumaður,
að eiga góða og göfuga foreldra og mannvænleg og mikilhæf
systkini — gæfumaður, að eignast gáfaða og elskulega konu, sem
unni honum af öllu hjarta — gæfumaður, að vera virtur og elsk-
aður af öllum, sem þektu hann og skildu hann rétt. — Frá vögg-
unni til grafarinnar var hann sannkallaður gæfumaður. Og það gat
ekki öðruvísí verið, því hann hafði flesta þá kosti til að bera,
sem karlmann geta prýtt: fríðleik og karlmensku, atorku og þol-
gæði, frábærar gáfur og göfuglyndi, og — hjartað á réttum stað.