Eimreiðin - 01.05.1912, Blaðsíða 66

142
sé bezti og ljúffengasti maturinn, sem nokkurn tíma er á boö-
stólum, og þó steikarilmur sé öllu öðru fremur ginnandi og innri
rödd skipi að draga sig eftir björginni, hvar sem hún gefst. Sú
rödd er frá þeim vonda og verður að bælast niður. Já — það er
örðugt að lifa sómasamlegu hundalífi.
Pað varð fljótt ljóst, að hundinum er ekki leyfilegt að fylgja
sínum náttúruhvötum inni í húsum guðanna. ?ar eru ótalmargir
hlutir svo heilagir (»tabu«), að ef snert er á þeim, bakar það
hundinum ævarandi goðagremi. Úti er lífið frjálsara.
Á nóttunni sefur seppi úti í hundaklefa. Nóttin kemur kol-
dimm. Alt er kyrt og myrkrið grúfir svart og ægilegt yfir öllu.
En í myrkrinu getur margt verið á sveimi, sem læðist og leitar
uppi hverja smugu og situr á svikráðum við húsbóndann. fá má
ekki falla í freistni og festa blundinn, heldur vaka og vakta sinn
herra. Við hið allra minsta þrusk verður að stökkva út úr klef-
anum og snuðra upp, hver það sé, sem raski rónni. Og hver sem
það er, hvort það er dýr eða manneskja, já, jafnvel þó það sé
bróðir þess guðs, sem skylt er að verja, og tali svipuðum rómi
og hann, þá verður að gelta að honum og urra og ráðast á
hann með blindri áfergju og í vígamóði, með glentum kjafti, og
ekki einasta glepsa í hann, heldur læsa tönnunum djúpt inn í
hold hans, svo hann finni duglega til þess. Og þó hann hamist á
móti, bölvi áverkanum og berji á móti, þá má aldrei víkja, held-
ur láta fyr lífið, en að sleppa dólginum áður enn hjálpin kemur.
Petta er æðsta skylda hundsins, sem orðin er inngróin í sálu hans
gegnum erfðir frá forfeðrunum, og þessi skylda er orðin yfir-
sterkari hræðslunni við dauðann, og jafnvel ekki reiði og vilji
mannsins getur bælt hana niður. I þessari skyldu hundsins gagn-
vart húsbónda sínum lesum vér söguna af samvistum forfeðra
vorra við hundinn, þegar þeir áttu í eilífum ófriði við allar lifandi
verur. Pað er þessi ægilega ófriðarsaga, sem vakir enn á hverri
nóttu í hugskoti vinar vors, sem haldið hefir trygðum við oss frá
þessum róstutímum fornaldarinnar. Og þegar okkur verður á að
sneypa hundinn fyrir, að hann gegnir þessari skyldu sinni svo ó-
sleitilega, þar sem þess er engin þörf, af því nú drotnar friðar-
öld og bústaðir vorir eru orðnir tryggari en áður, þá skilur seppt
ekki í þessu og horfir á oss undrandi augum. Hann þykist viss í