Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1912, Side 68

Eimreiðin - 01.05.1912, Side 68
144 Hvernig ætli við manneskjurnar færum að, ef vér daglega ættum að standa augliti til auglitis við voldugan guð, og það á- þreifanlegan, sýnilegan guð, en ekki ímyndaðan guð og líkan okkur sjáifum, vegna þess að ímyndunarafl vort hefir skapað hann í vorri eigin mynd og líkingu? Nei — bersýnilegan guð, stöðugt nálægan oss, stöðugt beitandi mætti sínum, og jafnólíkan oss og óskyldan og jafnmiklu ofar oss, sem vér erum æðri hund- inum ? Vér mennirnir megum heita einir okkar liðs á þessum hnetti, sem vér byggjum, og af öllum þeim sæg af lifatidi verum, sem eiga þar heima ásamt oss, hefir engin einasta, nema hundurinn einn, svarið sig í bandalag við oss. Hvarvetna í kringum oss eru grös og jurtir, — staðbundnir og þöglir þrælar, sem óafvit- andi eru oss til nytja, og sem semja sig í einfeldni sinni að vilja vorum. Það eru bandingjar, sem ekki geta flúið né slitið af sér böndin, meðan vér gætum þeirra; en jafnskjótt og vér sleppum af þeim hendinni, sitja þeir á svikráðum við oss og flýta sér að ná aftur hinu ólögbundna og skaðlega frelsi sínu. — Ef rósin og kornaxið hefðu vængi, mundu þau forða sér undan oss eins og fuglarnir. Meðal dýranna eigum vér nokkra þjóna, sem aðeins með mótþróa, eða viljalaust, eða af heimsku eða hugleysi hafa gjörst oss undirgefnir. Hesturinn, t. d., ýmist hugdeigur eða á báðum áttum, lætur skipast við svipuhögg og harða tamningu, og verð- ur aldrei neinum fyllilega auðsveipur. Nautin og kýrnar eru á- nægð, ef þau fá nóg að éta, og eru þess vegna hagaspök og leiðitöm, að þau hafa ekki þurft að hafa neitt fyrir lífinu í marg- ar aldir og eru hætt að hugsa fyrir sér. — Hænsnin una rólega í hænsnagarðinum fyrir það eitt, að þau finna meira af korni og mat þar, en úti á víðavangi. — Um köttinn er óþarfi að eyða mörgum orðum, þetta óargadýr, sem lætur oss í friði vegna þess eins, að vér erum honum of fyrirferðarmikið og tormelt æti. Hann skoðar oss sem byrði og leiða gesti, jafnvel í okkar eigin hýbýlum, og hann er eina dýrið, sem bölvar okkur í sálu sinni, þar sem þó hin dvelja návistum við oss eins og í skjóli við klett eða eik. — Peim þykir ekkert vænt um oss, þekkja okkur ekki og veita okkur varla neina eftirtekt. Pau láta sér á sama standa,

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.