Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 68

144
Hvernig ætli við manneskjurnar færum að, ef vér daglega
ættum að standa augliti til auglitis við voldugan guð, og það á-
þreifanlegan, sýnilegan guð, en ekki ímyndaðan guð og líkan
okkur sjáifum, vegna þess að ímyndunarafl vort hefir skapað
hann í vorri eigin mynd og líkingu? Nei — bersýnilegan guð,
stöðugt nálægan oss, stöðugt beitandi mætti sínum, og jafnólíkan
oss og óskyldan og jafnmiklu ofar oss, sem vér erum æðri hund-
inum ?
Vér mennirnir megum heita einir okkar liðs á þessum hnetti,
sem vér byggjum, og af öllum þeim sæg af lifatidi verum, sem
eiga þar heima ásamt oss, hefir engin einasta, nema hundurinn
einn, svarið sig í bandalag við oss. Hvarvetna í kringum oss
eru grös og jurtir, — staðbundnir og þöglir þrælar, sem óafvit-
andi eru oss til nytja, og sem semja sig í einfeldni sinni að vilja
vorum. Það eru bandingjar, sem ekki geta flúið né slitið af sér
böndin, meðan vér gætum þeirra; en jafnskjótt og vér sleppum
af þeim hendinni, sitja þeir á svikráðum við oss og flýta sér að
ná aftur hinu ólögbundna og skaðlega frelsi sínu. — Ef rósin og
kornaxið hefðu vængi, mundu þau forða sér undan oss eins og
fuglarnir.
Meðal dýranna eigum vér nokkra þjóna, sem aðeins með
mótþróa, eða viljalaust, eða af heimsku eða hugleysi hafa gjörst
oss undirgefnir. Hesturinn, t. d., ýmist hugdeigur eða á báðum
áttum, lætur skipast við svipuhögg og harða tamningu, og verð-
ur aldrei neinum fyllilega auðsveipur. Nautin og kýrnar eru á-
nægð, ef þau fá nóg að éta, og eru þess vegna hagaspök og
leiðitöm, að þau hafa ekki þurft að hafa neitt fyrir lífinu í marg-
ar aldir og eru hætt að hugsa fyrir sér. — Hænsnin una rólega
í hænsnagarðinum fyrir það eitt, að þau finna meira af korni og
mat þar, en úti á víðavangi. — Um köttinn er óþarfi að eyða
mörgum orðum, þetta óargadýr, sem lætur oss í friði vegna þess
eins, að vér erum honum of fyrirferðarmikið og tormelt æti.
Hann skoðar oss sem byrði og leiða gesti, jafnvel í okkar eigin
hýbýlum, og hann er eina dýrið, sem bölvar okkur í sálu sinni,
þar sem þó hin dvelja návistum við oss eins og í skjóli við klett
eða eik. — Peim þykir ekkert vænt um oss, þekkja okkur ekki
og veita okkur varla neina eftirtekt. Pau láta sér á sama standa,