Eimreiðin - 01.01.1916, Qupperneq 17

»7
Verði þér að von þinni og trú.
Eg staðnæmist, þegar ég mæti þessu ferfætta barni jarðar-
innar. Og músin nemur staðar. Hún horfir á mig, skjálfandi af
hræðslu, hungri og kulda.
Buxnaskálmin flaksar um mjóalegg minn og gúlpar í golunni.
Músin mænir upp í misfelluna.
Langar þig, einstæðingur, inn í milli fatanna?
Hún hniprar sig á snjónum, situr á eftri fótunum og annarri
framlöppinni. Annarri heldur hún á lofti, eins og hún vilji orna
sér, teygir trýnið fram og leggur eyrun aftur.
Nú færi ég stafinn til og vil gera holu í snjóinn, handa mús-
inni til afdreps.
Pá hræðist hún veldissprota minn og leggur á flótta.
Hún hleypur beint á svarðarhlaðann og hverfur í renninginn.
Eg ræ á skíðunum fram í brunagráðið og læt fjölina fljóta
frá músarmótinu.
»En kalinn á hjarta þaðan slapp ég.«
Eg sé dökka þústu standa upp úr snjó og renningi langt í
burtu. Pað er bærinn minn, nærri því fentur. — Þangað er nú
förinni heitið.
Par er ekki að tómum kofum að venda — ekki alveg.
Og þó finst mér þessi ganga mín vera þunglamaþramm á
helvegi.
Ég geng með símastaurunum, því akbrautin er öll í kafi.
Málmstrengirnir ymja í frostbitrunni. Og á hverri símastöð kveð-
ur við sama fréttin: Jarðbönn — heyskortur — fjárfellir fyrir
dyrum — og: kosningar til alþingis á morgun.
Stálharka tíðarfarsins blasir við veðurglöggu auga frá heið-
ríkjunni, yfir endalausum jötunheimi þessa fimbulvetrar. Viku-
hláku mundi þurfa til bræðslunnar. Og þó ekki von um sauð-
snöp nema á hávöðum. — En engin merki sjást á himni um sól-
bráð né þey. Og engir bataboðar eygjast í hillingum draum-
anna. x
Einhver rödd kemur innan úr hugskoti mínu, sem mælir á
þessa leið:
»Pví styttirðu ekki litla berfætta vesalingnum aldur, hungruð-
um og athvarfslausum aumingja, sem jörðin er búin að byggja
út og linkind lífsins búin að steingleyma? — Eitt högg með
stafnum, og þá var hún aldauða.«
2