Eimreiðin - 01.01.1916, Side 24

24
E*egar sá skógur verður fullvaxinn, man enginn eftir konungs-
ríkinu hans Þórðar gamla.
Júh' 1914.
AXEL THORSTEINSSON.
Æskuminningar.
(Framhald.)
Eftir ÖNNU THORLACIUS.
VEIZLUSIÐIR, DÖNSKUSLETTUR, ÞjÓNUSTUBRÖGÐ O. FL.
í veizlum var ætíð -sunginn borðsálmur á undan máltíð, þegar
búið var að bera inn fyrsta réttinn, sem oftast var kjötsúpa með
kjötsnúðum, eða þá hrísgrjónagrautur og smjör ofan 1 og með kanel-
sykri og ijóma út á. Þarna varð maður að mæna á blessaðan mat-
inn, svona góðan, meðan söngurinn hljómaði í eyrunum. Man ég, að
í þann tíð var mér nóg boðið með slíkum heilagleik. Svo kom steik,
eftir grautinn, með gulrófustöppu og smjörídýfu. Ég var 8 ára, þegar
mér var boðið í fyrstu veizluna, og var hún haldin í Krossnesi, því
þar áttu brúðhjónin heima, hjá sýslumannsekkjunni, ömmu Stefáns
læknis í Aars. Síðast var höfð stoppkaka«, og var þar »bútterdeig«
með >syltu« (sætkvoðu) á milli. Ekki féll almenningi vel þessar
þunnu soðsúpur (»klár« súpa) með snúðum í, svo að bæði maddaman
í Krossnesi og móðir mín voru farnar að hafa grauta eða sætsúpu,
og það rann út. Þá voru ekki leifar á »talerkunum«. Menn nefndu
diska oftast »talerka« þá, af því að prestskonan á Setbergi gerði
það; en hún hafði alist upp í Rvík. Einnig nefndi hún matbaunir
aldrei annað en »ertur«, og þess vegna urðu aðrir að gera það, úr
því að prófastskonan á Setbergi gerði það. Þá var og sagt að
»dröja af« í staðinn fyrir að tvílæsa.
Mér var ætíð lofað einu sinni á vetri fram að Setbergi, til að
leika við Siggu og Mettu. Og þá kunni ég ýms orð og var hreykin
af. En það minkaði, er faðir minn heyrði þau, því hann bannaði
mér stranglega þessar dönskuslettur. Varð ég þá sneypt og þorði
aldrei að taka mér dönsk nöfn í munn framar. Er mér ekki þakk-
andi, þó ég nafi lagt mig nokkuð eftir móðurmálinu, því sannarlega
innprentaði hann pabbi okkur það, eins og annað gott og fagurt.