Eimreiðin - 01.01.1916, Síða 31

3i
bjánalega, þótt hún gæti ekkert lært. Einu sinni sagði pabbi við
hana: sViltu vísu, Stína mín?« — »Já, fyrir guðs mun.« Þá
mælti hann þetta fram:
Getin í gráum björgum, þar til með þungum móð
gríður þar fæddi jóð. barnslíki varð í vöggu,
Heimili meður hörgum vammir komst í og kröggur,
hafði fyrst auðarslóð, víða um landsins lóð.
Eitt var undarlegt, hún skildi mikið í vísunni, og sat hugsi
alt kvöldið, unz faðir minn ávarpaði hana og spurði, hvort hún væri
reið. Nei, öðru nær, hann svona stór maður og mikill að yrkja um
sig. Þá kunni hún hendingar úr vísunni, og stal engu það kvöld.
Það var alveg ómögulegt að kenna henni Faðirvor, né aðrar bænir.
í’egar hún skóf pottana, sem var hennar verk, þá tautaði hún í sí-
fellu: »Skel, kræklingur, svei!« Hún skóf pottana með skel, eins
og þá var titt; því hvorki voru keyptar sköfur í búðunum, né heldur
settust íslendingar við að smíða þær. En þeir smíðuðu þvörur, og
með þeim var hrært í pottinum, svo ekki brynni við botninn. En nú
var eftir að fá sér ádrepu. Adrepa er víst gamalt orð, ef mig minnir
rétt; en þessi .»ádrepa«, sem ég á við, er þannig, að tekin er matar-
ausan, og bakinu á henni dýft ofurlítið og snögt ofan í grautinn, og
síðan sleikt með tungunni. í’ótti þetta gott, ef mjólkurgrautur var í
pottinum, eða kjótsúpa. Gerðu eldakonur þetta oft, og gáfu smalan-
um með sér, ef hann kom kaldur heim.
Umskiftingar voru þá 2 í sveit minni. Hét önnur Ingunn, en
hin var Stína rauða. Ingunn var blind og mállaus. Ég sá hana
tvisvar. Móðir hennar hét Metta, niesta myndarkona. Hún hélt,
hún yrði læknuð, og sýndi móður minni hana. f’essi Ingunn var þá
17 ára (og ég þá 8), en út leit hún sem sextug væri. Tennur hafði
hún 3—4, svolitlar gemlur, og á milli þeirra eins og kolsvarta
brodda. En tennurnar voru öskumórauðar, eins og í sumum gamal-
mennum. Hún var lagleg í andliti, og mjallhvít, og eins voru hend-
urnar. Ekki hafði hún geitur, en nærri þvl hárlaus.
Tunglamein, sem svo var kallað, höfðu sumir í höfði, en aðrir
sögðu það geitur vera. Tunglamein kom af því, að kona, er nýlega
var orðin vanfær, glápti í tunglið, þegar það var fult. Svona var trú-
in, skáldskapurinn, eða hvað ég á að kalla það.
Geitur voru því miður til, og á því fékk ég að þreifa. Á einu
vori dóu á bæ einum undir Kirkjufelli bæði hjónin. Þau voru fátæk
og áttu 6 börn, er ekkert gátu komist frá bænum. fegar menn af
næstu bæjum fór að furða, að hvorugt þeirra hjóna væri á ferð, þá
fóru tveir unglingar út að Hlein. Svo hét bærinn. Lágu þá bæði
hjónin dauð í rúmunum, en börnin hljóðandi af hungri. l’au höfðu
dáið nóttina áður. Var þá að vörmu spori brugðið við og börnun-
um komið fyrir. Og lenti þá ein telpan, Kristín, hjá foreldrum mín-
um. Ég var þá fjarverandi, er þetta skeði, og mest af sumrinu ekki
heima. Um haustið sagði mamma, að nú vildi hún helzt, að ég
tæki Stínu að mér, til að þrífa hana og reyna að halda henni