Eimreiðin - 01.01.1916, Qupperneq 37

37
að Jón vildi aldrei heyra Plúm nefndan, og fussaði og sveiaði, er ég
var að syngja bjöguðu dönsku vísurnar hans.
Þá er eftir að minnast betur á flökkufólk undan Jökli. Friðrik
Plúm kom aldrei á sumrin, og veit ég ekki, hvar hann hefir þá alið
manninn. Líklega hefir hann þó ekki unnið neinum til gagns, nema
hann hafi nent að snuðra kringum búðarmenn í Ólafsvík. En á
sumrin komu aumingja flökkukonur undan Jökli, og fóru flestar inn í
Breiðafjarðardali um sláttarbyijun. Þær komu ætíð við hjá okkur, og
sumar voru hjá okkur um tíma, og voru vanalega með i — 2 börn,
sem þær reiddu í bak og fyrir. En að sjá klæðnaðinn! Konumar
voru í pijónpeysum, mórendum, og í pilsgörmum með sama lit, og
yfirleitt var allur búningur þeirra og barnanna móleitur. Kom það til
af fátækt, því þetta fólk gat ekki keypt lit. En eins og áður var
skráð, þá litast sortuliturinn upp við slitið.
Mér er það í minni, hvað mér varð starsýnt á þetta fólk, eink-
um börnin, og var ég þó ekki eldri en 6 vetra, er ég fyrst sá þessa
sjón. Ég var niðri á árbakka, og sagði þá einhver, að kona með
barni væri komin og yrði í nótt. Fyrst hlakkaði ég til, — það voru
þó böm, og við systur urðum öllu fegnar. En þegar við sáum þessi
börn, féll okkur allur ketill í eld. Nei, þetta leizt okkur ekki á.
Móleit skotthúfa á höfði, en stundum voru þó skotthúfurnar röndótt-
ar, og aldrei sást neinn léreftsklútur, nema þessi kollhetta yfir húf-
unni. Ég var nú yngst, en ég man, að ég var hálfhrædd við þessi
börn, og aldrei lék ég við þau. En það man ég, að eitt sinn kom
ég hlaupandi til mömmu með svuntubleðil. sem ég átti, og spurði,
hvort ég mætti ekki gefa illa klæddu bömunum hana. Jú, ég mætti
það. En þá vantaði klút, og hann fékk ég hjá pabba í búðinni.
Nú var ég montin, að geta gefið sinn hlutinn hverju barni.
Oft man ég það, að þegar þessar konur voru komnar á bak, þá
þekti ég einhverja flfk af mömmu minni utan á þeim, og get ég
ekki sagt, hvað ég varð ánægð með sjálfri mér, er ég sá það. Ljós-
móðir mín sagði, að ég hefði eitt sinn komið upp til sín og sagt:
»Því gefur hún mamma konunum föt? Er það guði að þakka, segir
hann henni að gera það ? Gerir hún mamma ekki neitt, nema það,
sem guð vill?< Þá kvaðst ljósmóðir mín hafa sagt: »Fátt er það,
sem hún gerir á móti honum.s — »Jú,« sagði ég, »hun strýkti mig
einu sinni, af því ég væri aldrei kyr um lesturinn.« — »Það átti hún
líka að gera,« segir ljósa mín. Ég segi það satt, ég man aldrei til,
að hún gerði það nema einu sinni á æfinni. Því ég vildi hejdur vera
þæg, en að fá slfkt. Eitt sinn kom ég inn og bað móður mína að
hýða Stebba bróður minn, hann hefði barið mig, strítt mér Qg meitt
mig. Hún tekur Stebba, leysir ofan um hann og ætlar að hýð a hann.
Þá hljóp ég í ofboði til hennar og sagði, að hann hefði ekkert gert
mér, og hélt báðum höndunum undir vöndinn. Hún hætti óðara,
tók okkur bæði á kné sér og talaði fögur áminningarorð til okkar.
Svona vorum við öll, ef við komum klagandi, sitt undan hverju, að
við þoldum aldrei að sjá hirtingu af okkar völdum í garð hvers
annars.
Þá man ég enn eftir einni kerlingu undan Jökli. Hún hét Þur