Eimreiðin - 01.01.1916, Síða 40

40
Tvö kvæði.
HRAPIÐ.
Uti í húmsins auða geimi
ymja hróp á kaldri nótt,
hjálparóp með óttahreimi.
Allir sofa í bygðum rótt.
Hann, sem er að hrapa og detta,
hefir aðeins dauðra kletta
bergmálssamúð, — svo er hljótt.
Beint í dauðann, stall af stalli,
steypist hann með lömuð bein,
hruflar sig í hverju falli,
hvergi lánast stöðvun. nein.
Fleygist hann á freðhjarninu
fram að neðsta þverhnípinu,
stefnir beint á banans stein.
Bænin logar: »Guð minn góður
gef mér aðeins stuttan frest.
Drottinn! — Sérhver lífs míns ljóð-
ur
lagast skal og svikin verst,
áður drýgð, — í dygð skal snúa,
drottinn minn, og silfurbúa
alt, sem mér hefir yfirsjest.
Herra! Allar eigur mínar
eg vil gefa og nautnir smá,
störfum verja í þarfir þínar,
þegar get — og kemst á stjá.
Dæmdu vægt minn dapra heið-
ur,
drottinn ! — það var rangur eiður,
Guðmund litla í Geil ég á.
Góði faðir, gef mér frestinn,
gjaldarefjar jafna skal.
Ég vil borga brúna hestinn
Birni gamla í Snauðadal.
Ég vil breiða dánu og dygðir,
drottinn minn, um allar bygðir. —
Höfrunum í haust ég stal.
Armsins vöðvar hlaupa í hnykla,
en höndin engri festu nær.
Kraftaverkavonin mikla
veslast upp og líður fjær. —
Hendist 'ann af hásnösinni
hálfnaður í signingunni. —
Syndugum er svefninn vær.
ÆTTGOFGI.
Það er þó aldrei íslendingur,
ýtinn í hreggi og gönguslyngur,
sem vappar loppinn í vægu frosti
á veginum þarna niður frá.
Greinið þið nokkra Grettiskosti
á göngulaginu til að sjá?
í*að er þó aldrei íslendingur,
— orku hamrammur sjálfstæð-
ingur,
sem ætlar að láta upp á hest-
inn,
en enganveginn til klakksins nær.