Eimreiðin - 01.01.1916, Síða 53

53
Líð þú niður um Ijósa haf,
lituð hvíta skrúði,
kærust Iðunn! Oss þig gaf
alfaðir að brúði.
En ekki varð þó Sigurður nema rúmlega hálffimtugur; svo
naum virðist hún hafa verið á eplunum við hann, enda sést ekki,
að hann hafi nokkurntíma beðið hana um þau handa sjálfum sér,
heldur einungis handa börnunum sínum, sem hér segir:
Fyrst þú átt þau eplin há,
sem ellibelgnum fleygja,
æi! láttu ekki þá
ungana mína deyja.
Andleg getin okkar kyns
afkvæmin, sem fóstrum,
lát þú eta ódáins
epli af þínum brjóstum.
Og þá bæn veitti hún honum fúslega, sem sjá má af því,
að enn lifa ljóð Sigurðar, á hverri íslenzkri tungu, og munu lengi
lifa, án þess nokkur ellimörk sjáist á þeim.
Og sama hefir hún veitt mörgum öðrum mönnum sínum í
meira eða minna mæli — og þá ekki sízt séra MATTHÍASI
JOCHUMSSYNI, og gert það alveg óbeðin.
En við h a n n virðist hún hafa haft það meira en flesta aðra
af mönnum sínum, að hún hefir ekki látið sér nægja að gefa
börnunum hans drjúga bita af ódáinseplunum, heidur líka lofað
honum sjálfum að narta í þau við og við, svo að hann gæti
ekki elzt. Má af því ráða, að hún unni honum meira en öllum
öðrum, og þyki sem þar sé fyrsti maður hennar, Bragi, endur-
borinn (eins og menn trúðu í heiðni), méð því séra Matthías sé
honum líkastur »at speki, málsnild ok orðfimi« óg
»kunni mest af skáldskap«. Og hver myndi vilja segja,
að hún hafi reynst vitund glámskygn í því efni, gamla konan?
Petta virðist eina bærilega skýringin á því, hve síungur séra
Matthías er. Pví þó hann sé nú orðinn áttræður, þá er hann
enn logandi af æskufjöri og kvikari á fæti en margur tvíelleftur
maður af þeirri kynslóð, sem nú er að vaxa upp í iandinu. Og
sálin — andinn! Sá verður víst að hafa góðan sjónauka, sem
þar sér nokkur ellimörk. Yngstu kvæðin hans eru »eins og
hrynji aldýr háttur af himins opnu bók«, syo vér notum þá lík-
ingu Einars Benediktssonar, sem einmitt hér getur átt við. Pví
mörg kvæði séfa Matthíasar eiga svo skylt við eða minna svo
mjög á stjörnuhröp frá alstirndum himni, bragandi norðurljós eða
eldingaleiftur.
Og ekki vantar bjartsýnina. Flestir verða meira eða
minna svartsýnir með aldrinum. En það er eitthvað annað með