Aldamót - 01.01.1900, Side 10
10
um eftir algjörlega heiöinglegum hætti, og úti virðist
vera um velferð lands og þjóðar, megum vér vera
þess fullvissir, að hinir kyrrlátu í landinu, sem eignast
höfðu anda kristindómsins í hjörtu sín, hafa gjört það,
sem í þeirra valdi stóð, til að semja frið. Allir þeir,
sem elskað hafa ættjörð sína og þjóð og trúað hafa á
mátt drottins til að frelsa, hafa þá vissulega beðið um
friðinn. Kirkjan hefir prédikað friðinn, gengið á milli
með friðarboðskapinn, þótt hún hafi sjálfsagt verið
höfðingjavaldinu of háð til að gjöra það með þeim
myndugleik, sem hún hefði átt að gjöra, og sjálf verið
sýkt og veil af tíðarandanum. Meðan þessi fljót
mannlegrar spillingar og heiftrækni hraða sér til sjáv-
ar, sjáum vér drottin vera að leiða lind friðarins,
hægt og hljóðlega, upp fjallið, svo hún á sínum tíma
fengi vökvað alla hlíðina og vafið hana gróðri. Sein-
ast varð friðurinn ofan á, — friðurinn, sem hinir sann-
trúuðu í kirkjunni stöðugt höfðu boðað og beðið um
meðan á hamförunum stóð,—friður kristindómsins,
sem elskar og hatar ekki,—friðurinn, sem drottinn
gefur þeirri sál, er kemst í sætt við hann. I þeim
friði greru smám saman sárin, þótt þau eðlilega væru
lengi að gróa, þar sem þau lágu svo djúpt. Smám
saman fer kristindómurinn aftur að græða fjallið, svo
grænir geirar fóru hér og hvar að koma í ljós. Ut úr
hörmungum Sturlungaaldarinnar kom þjóð vor aftur
sem kristin þjóð. Sáttmálans guð hafði ekki yfirgefið
hana, þrátt fyrir alt, heldur sagði við hana, trúfastur
og góður: Eg skal vera þinn guð og þú skalt vera
mitt fólk.
Samt sem áður tekur nú við nýtt myrkurs-tímabil,
svo að naumast rofar til sólar, Andlegur og líkam-