Aldamót - 01.01.1900, Page 29
(vissa um þaö, aö maöurinn getur allsendis ekki neitt
af eigin mætti og er frá upphafi til enda algjörlega
kominn upp á hina frelsandi náö guös. Annars vegar
mannlegt frjálsræði, sem veldur því, aö maöurinn,
hver einasti maður, ber fullkomna ábyrgö á því,
hvernig hann er og hvert hann stefnir; en hins vegar
yfirnáttúrlegt, guölegt forlaga-afl, sem manninum er
með öllu ósjálfrátt. ,,Svo miskunnar hann—guð —
| þá þeim, sem hann vill, en forherðir þann, sem
hann vill. “ Postulinn hikar sér ekki viö að koma
J með þessa stórkostlegu yfirlýsing upp úr þeim trú-
I málshugleiðingum sínum miðjum. En þá býst
hann við, að spurt verði, hvað guð geti þá gefið
I manninum, rangsnúnum og syndelskanda, að sök, því
I,, hver fær staðið gegn vilja hans?“ Og þar nemur
1 postulinn í rauninni staöar í ályktunum hugsunarfræð-
innar, —1 vindur sér með augsýnilegum hryllingi frá
j| þessari spyrjandi, mótmælandi athugasemd, vísar
henni algjörlega á bug með þessum ógleymanlegu
1 orðum : ,,En hver ert þú, ó, maður, sem yrðist við
I guð ? Mun leirkerið segja við þann, sem bjó það til:
,hví bjóstu mig svona til?‘ Eða á ekki leirsmiðurinn
I ráð á leirnum, svo hann megi gjöra úr sama deigi
annað kerið til sæmdar og hitt til vansæmdar?“
Postulinn rekur ekki hugsanina til enda. Hann hættir
I við rökfærsluna, þegar hann að eins virðist kominn
lítið lengra en á miðja leið. Hann veit, aö hér
i í lífi er ómögulegt fyrir neinn lengra að komast
hugsunarfræðislega í þessu mikla sannleiksmáli.
Hann nemur staðar við málið, þegar úr þvf er
I orðin mótsögn, bendir á þá mótsögn og fer svo
ekki lengra ; en hann bendir á hana á þann hátt,