Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 63

63
trygging fyrir því, að vér skulum í dauðanum alls ekk-
ert missa af því, sem er gott og satt og fagurt, dýrð-
legt og dásamlegt í mannlífinu eSa náttúrunni hér á
jörSinni. Væri engin slík trygging, þá mætti ætla, aS
allt hiS jarSneska væri í guSs augum algjörlega einskis-
virSi og þá þar af leiSanda öll barátta manna til efling-
ar menningarframfaranna jarSnesku f heiminum al-
gjörlega þýSingarlaus.
Beiningamenn eru einatt á gangi hér í Vestur-
heimi, eins og í öSrum löndum, einkum í stórbæj-
unum hér, renna um frá húsi til húss og beiSast
ölmusu. Sumir þeirra frískír og á bezta aldri.
En þá færa þeir gjarnan þaS til sem ástæSu fyrir
þessu vandræöa-uppátæki sínu, aS þeir geti hvergi
fengiS atvinnu. þeir vildi fegnir vinna fyrir brauöi
sínu, en eigi engan kost á því. þetta er stundum í
einlægni mælt, en stundum aS eins yfirskin. Og þeg-
ar þaS er yfirskin, þá er auösætt, aö ölmusu-gjafir
slíkum mönnum til handa hlyti aS verSa þeim til ills,
yrSi aö eins til þess aö ala upp í þeim letina og ó-
mennskuna. A einum staS í Bandaríkjunum hefi eg
heyrt getiö um einkennilega aöferö, sem beitt hafi
veriö viS hvern slíkan umrenning, sem auSsætt var aS
gat unniö. ,,Far5u“—segir húsráSandi viö komu-
mann—,,hérna aftur fyrir húsiö. I garSinum þar
sérSu grjóthrúgu eina mikla til annarrar handar.
BerSu þá steina alla út aS giröingunni hinum megin,
og þegar því verki er lokiS, þá skal eg borga þér sann-
gjarnt kaup fyrir þaö starf. “ Komumaöur þiggur
boöiö, vinnur verkiS og fær kaup sitt útborgaö. Hann
kemur aftur næsta dag, beiöist vinnu hjá sama hús-
ráöanda. Húsráöandi segir honum nú aö flytja stein-