Aldamót - 01.01.1900, Qupperneq 64

64
ana þangaö, er'þeir voru upphaflega, upp á sömu skil-
mála og áöur. Og er því verki er lokið, borgar hann
launin. Maöurinn kemur í þriöja sinn í sömu erind-
um. Húsbóndi segir honum, aö hann skuli enn flytja
steinana eins og hann hafði gjört hinn fyrsta dag. þá
rann upp Ijós fyrir manninum aökomna. Hann skildi,
að verkið, sem hann hafði verið að vinna, var fyrir
húsrábanda einskis virði, en var honum fyrirsett að
eins í þvf skyni, að hann skyldi beita kröftum sínum til
þess að innvinna sér það, er húsbóndi lét við hann af
hendi rakna.
Nú má spyrja, og það er í alla staði eðlilegt, að
svo sé spurt: Er menningar-barátta mannkynsins hér
á jörðinni, það alt, sem góðir og vitrir og dugandi
tnenn leggja á sig til þess að efla hinn jarðneska hag
þjóðanna og landanna, í sjálfu sér og í guðs augum
einskis virði ? Hefir það að eins þá þýðing, að menn
með því beiti lífskrafti sínum við eitthvað ? Er mann-
kynssagan jarðneska að öðru leyti tilgangslaus,—haf-
andi ekkert annað markmið en vinna beiningamanns-
ins að flutningi grjóthrúgunnar frá einni hlið garðsins
til annarrar ?—Guði sé lof að þetta er ekki svo. Tóm-
ur andlegur ódauðleikur í eilífðinni fullnægir ekki
mannlegri hugsan. En svo boðar þá líka kristindóms-
orðið oss öllum enn þá miklu meira :— líkamlega upp-
risu á morgni eilífðarinnar, nýjan himin og nýja jörð,
þar sem — eftir því, sem mér skilst — alt, sem hér
hefir verulegt gildi. allt hið sanna og fagra í tilverunni
hér, kemur út á uý, upphafið í æðsta veldi, og þar sem
mannkynssagan jarðneska nær sínu fullkomnunar-
endimarki. Og með þessu kemur friðandi ljósbirta
frá guði sjálfum yfir hin mörgu mótsagnarmál heims-
tilverunnar og kristnu trúarinnar.